‘Jan Veen is ziek.’  ‘Oké, ik ga er heen.’, zegt ze en hangt op. Ze heeft een hekel aan tijdverlies en onnodige vragen. Als ze moet invallen komt ze graag op tijd, omdat ze dan alles nog even op haar gemak kan doornemen. Snel omkleden en hard fietsen, dan kan ze nog voor de school begint in de prachtige hal van zijn nieuwe school staan.

Jan Veen kent ze namelijk heel goed. Als ze haar Jedermannetje naar de kleuterschool bracht en hij stond haar op te wachten, betekende dat  werk aan de winkel. Jammer dat hij werd gevraagd om aan de andere kant van de stad een  nieuwe school op te starten. 

Het is maar goed dat ze zo hard gefietst heeft, nu is ze er nog voor de deur opengaat. Als ze doorloopt om zich te melden, staat ze recht tegenover … Jan Veen. ‘Moet je hier zijn?’, vraagt hij verbaasd. ‘Ik weet nergens van.’ Maar juf Jedermann antwoordt minstens zo verbaasd: ‘Het wordt nog gekker, ik ben gebeld om voor jou in te vallen omdat je ziek zou zijn’.

‘Oh, maar dan denk ik dat ik het wel weet, wacht maar even.’ Hij pakt de telefoon. Kan ze mooi even op adem komen.  ‘Je staat bij de verkeerde school. Ik heb gezegd dat je iets later komt omdat je hier bent gestrand. Daar hadden ze wel begrip voor.’, zegt hij even later.

Hij geeft haar een uitgebreide routebeschrijving naar de andere school, waar ze met open armen wordt ontvangen, ook al is ze te laat. Inderdaad, Jan Veen is ziek.

Hoe is het mogelijk: Twee leerkrachten met precies dezelfde naam in zo’n klein stadje. Daar denk je toch niet aan? Ze kan voortaan toch maar beter even vragen waar ze moet zijn.