Juf Jedermann Blogs Met Passie

Schrijven is een stokpaardje van juf Jedermann. Vreemd, want toen ze zelf op school zat werd er nooit een stempel bij haar werk gezet en kreeg ze nooit meer dan een ‘zesje min’, zoals haar eigen juf toentertijd de 6 ^– noemde. Het was dan ook een vak waar ze nooit naar uitkeek. Behalve naar een bladzijde met cijfers, want die eindigde meestal met een welverdiende 8 en eindelijk eens een stempel. Helaas kwamen die maar bedroevend weinig voor in het schrijfschrift.

Ze krijgt er toch plezier in tijdens haar opleiding. Ze leert ‘spiegelbeeld schrijven’ en steeds verzint ze er nieuwe oefenmanieren bij: Schrijf maar op de rug van je buurman (nee Chris, zónder potlood), op de bank, in de lucht, met je voet enz. enz. Er is een bak met schelpenzand en er liggen tientallen gekleurde krijtjes te wachten in een bakje onder het krijtbord op de ‘gelukkige’ die de letter op het bord mag overtrekken. Niet slecht voor iemand met een zesje min.

Alsof het nog niet genoeg is, heeft ze bij elke beweging een plastische omschrijving bedacht: ‘glijbaan op’ was de eerste beweging die ingeslepen moest worden. Bij de ‘s’ vallen ze er dan ook echt af en stuiten nog even op: zo gevaarlijk is het dus! De kinderen knikken, want ze hebben dat al vaak genoeg in het echt meegemaakt en Frank knikt het hardst, want die loopt nog steeds in het gips. Gelukkig is het niet zijn schrijfarm. Ze genieten op dagen dat er ook nog een ambulance bij getekend wordt en de ‘s’ zielig wordt afgevoerd op de brancard. Ze onthouden de ‘b’ als bakje om de regen op te vangen en soms wordt de ‘b’ beschermd met een parapluutje terwijl het giet van de regen, tot grote hilariteit van de groep. Er komen ineens nog maar verrassend weinig omdraaiingen voor als ze dit geïntroduceerd heeft, want deze letter heeft nu een gezicht en lijkt ineens niet meer op een andere. De baby wordt natuurlijk ook daadwerkelijk in de hangmat getekend,  de lange kop van de ‘l’ en de korte kop van de ‘e’ worden met een paar lijntjes een echt hoofd en als de juf geen petje tekent vraagt de hele klas: ‘Krijgt hij geen petje, juf?’ De cijfers aanleren vinden ze nog spannender: ‘Wat kun je er van maken, juf?’ Een vlaggenstok, zwaan, lieveheersbeestje, de meest gekke creaties verschijnen er op het bord en in al die tijd is het maar een enkele keer voorgekomen dat iemand ‘per ongeluk’ in het schrijfschrift van een lus een mannetje met een honkbalpetje maakt of van de 3 een zittend lieveheersbeestje,  maar wel vindt ze achteraf vaak kladblaadjes waarop die mannetjes en beestjes uitgeprobeerd zijn.  Oefenen terwijl je denkt dat je aan het tekenen bent, beter kan het toch niet?

En zo komt hun eerste schrijfjaar ten einde en stappen ze goed voorbereid in onderwijs waar schrijven langzamerhand naar de achtergrond wordt gedrongen en in het zelfstandig werken wordt opgenomen. Schrijven is geen opdracht voor zelfstandig werken, vindt ze, een schrijfles moet een feestles zijn!

Wordt vervolgd.