Juf Jedermann Blogs Met Passie

‘Zal ik de bloemen nog even water geven?’, vraagt Nikki als ze met haar vader langs loopt om te gaan douchen. Ze is de hele dag naar de Efteling geweest en dat is niet onopgemerkt gebleven. Het was stil. Ook voor haar kat. Af en toe keek hij haar verwijtend aan: nog steeds geen schoon water in zijn drinkbakje. Het leek ook net of hij zich afvroeg  waarom zijn slaap niet verstoord werd door een kleine-meisjes-stem en een aaiend handje, zo verward keek hij af en toe om zich heen als hij wakker werd. Nu wil Nikki haar afwezigheid goed maken, al kan het een tijdrekpoging zijn, dat is niet helemaal duidelijk.

De helft van haar geplukte bloemen ziet er inderdaad wat hangerig uit, maar dat wijt juf Jedermann aan haar eigen manier van plukken toen haar hulp werd ingeroepen. Ze heeft lichtelijk geweld moeten gebruiken om de taaie stengels van het onkruid zonder mes of schaar om te toveren tot handzame bloemen voor het mosterdpotje. Ze had geen zin om het schoolschaartje te gaan halen, want het is tenslotte vakantie en dan doe je rustig aan. ‘Nee hoor meid,  ze slapen al, kijk maar’ en ze wijst naar de hangende bloemen in het mosterdglas. Nikki is niet helemaal overtuigd, maar haar vader beaamt het. ‘Morgen.’ Nikki plukt nog snel een madeliefje en zet het met zijn kleine steeltje bij de andere bloemen, precies zoals ze het haar geleerd heeft. Ze leert snel die meid!

Als ze van het douchen terugkomt, klaar om naar bed te gaan, zegt ze: ‘Zal ik nog een bloemetje plukken?’ ‘Nee’, zegt juf Jedermann, ‘je moet bloemen die slapen lekker laten slapen. Die hebben nu geen schoon water nodig. En jij moet toch ook naar bed?’ Nu laat ze zien waarom iedereen zegt, dat het heus niet altijd een lieve meid is. Ze plukt snel het dichtstbijzijnde madeliefje en biedt het haar aan: ‘Speciaal voor jou geplukt. Ben je nou niet blij?’ Nee, juf Jedermann is niet blij. Hoe makkelijk het ook is om dit ene bloemetje dan toch maar te accepteren, ze kijkt het meisje alleen maar aan en neemt de bloem niet aan. Het bloemetje wordt snel op de grond gegooid en ze probeert de aandacht van dit onderwerp af te leiden door naar haar laatste madeliefje te wijzen. ‘Kijk nou toch, hij is niet zo mooi meer. ‘Ik zei je toch dat de bloemen nu slapen, zelfs jouw madeliefje slaapt al.’ Er breekt een glimlach door op het gezicht van Nikki. Ja, nu weet ze zeker dat de ‘buurvrouw met de poes’ de waarheid heeft verteld, maar de buurvrouw zelf heeft nog haar twijfels over die andere bloemen.

De volgende morgen twijfelt ook zij niet meer. Het wreed afgescheurde onkruid staat er fleurig bij. Het is dus toch waar: Je moet geen slapende bloemen wakker maken.