Juf Jedermann Blogs Met Passie

‘Kijk eens wat een mooie!’, roepen ze steeds, wijzend naar de bellen die ze blazen. Ze hebben de zon meegebracht, want vanaf het moment dat de kinderen zijn gekomen is de zon gaan schijnen. Het zwembad van opa en oma staat er lekker in op te warmen en de Mevrouw met de hond heeft net twee potjes met bellenblaas te voorschijn getoverd. Iedereen zit met elkaar koffie te drinken bij haar voor de caravan. Dat is wel moeilijk voor de kinderen, want alle volwassenen houden hun handelingen nauwlettend in de gaten en iedereen bemoeit zich ermee. Ze  bewondert de ouders die dit allemaal rustig over zich heen laten komen.

Toch komen er problemen. Het dollen van de eerste avond en het daardoor ontstane te kort aan slaap gaat zijn tol eisen. Een van de gasten heeft een ligbed voor de kinderen neergezet. Nikki neemt het er af en toe van en gaat lekker in de zon liggen.  Als Marcus ook op het ligbed wil, probeert ze hem zo neer te leggen dat ze er allebei op kunnen, maar dat blijkt niet dé oplossing. Hij begint te dreinen. Dan naast zijn zus, dat kan ook. Nikki moet opschuiven van haar vader. Ze schuift behulpzaam op zonder morren, maar dat is ook niet naar zijn zin. Hij heeft zich voorgenomen dat hij er alleen op wil liggen. Nikki krijgt op haar kop als ze niet opstaat. Nikki moet dit en Nikki moet dat, want Marcus gaat dreinen, Marcus gaat schreeuwen en Marcus gaat huilen en niet zo’n beetje ook. En dan komt de juf in haar boven. Marcus moet luisteren! Nikki lag op het ligbed en schuift toch op? Wat heeft hij dan te dreinen?

En op een juffenmanier spreekt ze Marcus toe: Rustig, maar overtuigend. Ze zegt dat het niet eerlijk is omdat Nikki er het eerst lag. En dat het heel lief van Nikki is dat hij erbij mag. Kijk maar, ze is helemaal opgeschoven. Zijn hysterisch geschreeuw stopt net zo snel als dat het begon en hij kijkt haar met grote ogen aan. Alle volwassenen zijn meteen weer druk koffie aan het drinken en juf Jedermann neemt ook weer een slok. Ze schaamt zich er een beetje voor dat ze zich ermee bemoeide, maar ze kan niet tegen onrecht. Marcus loopt nog steeds een beetje beduusd naar zijn moeder en kruipt even dicht tegen haar aan, maar hij krijgt geen bijval. Dan gaat hij weer bellen blazen.

Even later staat hij ineens bij haar stoel en vraagt: ‘Mevrouw met de poeoes, wil jij even bellen blazen? Hij doet het niet meer zo goed.’ Maar de bellen van juf Jedermann zijn mooi en groot en het zijn er een heleboel. ‘Zachtjes blazen, dan gaat het wel’, zegt ze. En ja, als Marcus zachtjes blaast, krijgt ook hij grote, mooie bellen en het zijn er ook heel veel. Hij glundert. ‘Zachtjes blazen’, hoort ze hem tegen zichzelf zeggen en hij kijkt haar aan alsof hij zeggen wil: ‘Dat heb je goed gedaan.’ Ze weet alleen niet of hij haar reprimande bedoelt of de bellenblaastip.