Juf Jedermann Blogs Met Passie

Haar eerste gedachte is: ‘Wat is hij lelijk!’, al maakt dat natuurlijk verder niets uit. Stijf tegen zijn moeder aangedrukt staat een verlegen jongetje met een huid zó donker dat zijn hagelwitte gebit extra opvalt. Hij zal midden in het jaar bij haar in groep 3 geplaatst worden. Ze hebben nog nooit zo’n donker kind op school gehad. Hoe zullen de kinderen reageren? ‘Hij heet Wipwap’, zegt zijn moeder. De directeur en juf Jedermann kijken elkaar verbaasd en ook een beetje geschrokken aan. Wipwap? Zo’n naam zou wel eens problemen kunnen geven. ‘Heeft hij nog een andere naam?, vraagt de directeur voorzichtig. En hij legt discreet uit waarom hij dat vraagt.  ‘Noem hem dan maar Medley’, zegt ze.

Voor schooltijd heeft ze de tafel naast Noah van de benodigde materialen voorzien. De kinderen weten al dat er een nieuwe jongen komt. Net als de kring voorbij is en alle kinderen weer op hun plaats zitten, gaat de deur van de klas voorzichtig open. Medley komt binnen. Arm kind, hoe moet je je voelen in een vreemd land, in een vreemde klas en bij een vreemde juf terwijl alle jongens en meisjes je aanstaren? Ze wijst Medley zijn plaats aan en vraagt Noah of hij hem wil helpen als hij iets niet begrijpt. Als Noah door heeft dat de nieuwe jongen naast hem mag zitten, verandert zijn anders zo uitdrukkingsloze gezicht volkomen.  Noah is blij, dat is duidelijk. Het klikt dan ook meteen, want zijn blijheid geeft Medley ook een goed gevoel. Al gauw hebben ze het misschien wel té gezellig, maar Noah praat voor het eerst echt met een klasgenoot, dus juf Jedermann laat het maar even zo.

Soms zijn er nieuwe leerlingen die de rangorde in een goedlopende klas volkomen overhoop gooien, maar met Medley is het andersom. Hij fungeert als het cement waaraan een bouwwerk behoefte heeft om stormen te kunnen weerstaan. Zijn aanwezigheid doet iedereen goed. Noah leeft op en durft te praten. Hij schaamt zich er niet meer voor als hij ‘Geef me broom’ zegt als hij de bezem bedoelt. Een gevolg van een dysfatische ontwikkeling en een half Engels, half Nederlands sprekende moeder. En Medley wacht geduldig als Noah ‘nee’ schudt met zijn hoofd, het teken dat zijn vorige antwoord helemaal niet was wat hij wilde zeggen. Maar het mooist van alles is dat die twee elkaar aanvullen. Noah is goed in rekenen en Medley goed in lezen en taal. Ze hebben elkaar zo veel te bieden!

‘Juf?’ Sterre staat naast haar. Ze ziet er weer prachtig uit in haar nieuwe kleren en met haar krullende blonde haar. Ze doet haar naam eer aan. Ze schittert. ‘Ja meis’? ‘Ik denk dat Medley misschien wel naast mij zou kunnen zitten, dan heeft Noah even rust.’ Ze werpt een smachtende blik op Medley en ze knippert nog net niet met haar lange wimpers.  ‘Waarom denk je dat Noah rust wil?’, vraagt juf Jedermann. ‘Kijk eens goed naar hem.’ Met moeite maakt deze zevenjarige haar blik los van Medley en kijkt naar Noah, die met eindeloos geduld en veel plezier zijn nieuwe vriend een som uitlegt, want dat kan hij heel goed. Sterre is niet dom. Ze ziet wat ze moet zien. ‘U heeft gelijk juf, Noah ziet er heel blij uit. Dan maar niet, hè?’, zegt ze teleurgesteld. Ze doet nog een stapje naar de juf toe en fluistert: ‘Maar ik vind hem zo mooi.’

Juf Jedermann kan zichzelf wel voor haar hoofd slaan. Vooroordelen? Daar moet je voor bij volwassenen zijn. Die denken alles te weten. Kinderen beoordelen iemand op wat hij is: aardig of niet. En voor de rest maakt het niets uit, als de volwassenen zich er tenminste niet mee gaan bemoeien. ‘Bedankt  voor deze wijze les groep 3, jullie hebben  mij de ogen geopend!’, denkt ze, terwijl ze naar Medley kijkt. Het is inderdaad een mooi kind, niet alleen van binnen maar ook van buiten. Wat gek dat ze dat nu pas ziet.