Juf Jedermann Blogs Met Passie

‘Doe maar een voorstel voor de keuzecursus.’, zegt de bouwcoördinator. ‘Poëzie.’, zegt Juf Jedermann. Ze verwacht dat haar enthousiaste oud-Jenaplancollega’s staan te trappelen om dit onderdeel op zich te nemen, maar niets is minder waar. Ze kijken allemaal naar juf Jedermann. ‘Ik weet niets van Poëzie!’, roept ze geschrokken uit. Ze kennen geen pardon. ‘Weet je nog, die rondelen in de bovenbouw*? Dat ging toch ook goed?’ Juf Jedermann besluit ervoor te gaan. Het moet in ieder geval laagdrempelig en toch aantrekkelijk worden. Ze heeft nog die affiche van ‘de Blauwbilgorgel’ en met het boek van de Gedichtendag komt ze al een aardig eind. Tijd voor een proefronde met vrijwilligers.

‘Ik hou van poëzie en ik wil graag bij jou.’, zegt Indy als ze zich opgeeft. ‘Het wordt toch niet saai hè juf, zo van blahblahblah.’ Indy heeft een brede interesse, maar ze moet actief bezig gehouden worden als je haar aandacht vast wilt houden. Voor juf Jedermann wordt zij de graadmeter waaromheen ze deze keuzecursus verder bouwt.

Juf Jedermann leest eerst wat grappige gedichten voor, legt uit over rijmen – best nog moeilijk voor sommige leerlingen - en baseert dan het eerste gedicht op het principe ‘De kromme, gele banaan kan niet op de tafel staan’ uit het boek Het huis lijkt wel een schip. Haar praatideetjes vervallen of worden ingekort, zo blijft er tijd over om het gedicht te laten typen en printen. Omdat de computer ingezet wordt,  besluit ze haar idee bij Grassroots Cultuur in te dienen en dat levert de school drie digitale camera´s op .De eerste ronde is een feit: Tekenen bij je eigen gedicht.

Na het proefdraaien komen de juffen en de hulpouders bij elkaar om de bijeenkomst te evalueren. Om de beurt vertelt iedereen enthousiast in hoeverre het maken en mogen opeten of meenemen een succes was. ‘Ze vonden die pizzaatjes lekker.’, zegt kookvader André lachend. Juf Jedermann vertelt over ouders die nu  naar school meegesleept worden om de gedichten, die ze in de wissellijsten op de gang heeft opgehangen, te kunnen lezen.

‘Maar eigenlijk’, zegt ze,  ‘is er aan elk onderdeel wel iets leuks verbonden, behalve bij poëzie en dansen. Die Lion King-dans vindt iedereen sowieso  geweldig. Ik denk dat we ook Poëzie met een ‘lokkertje’ aantrekkelijk moeten maken al zou ik even niet weten hoe.’ ‘Het mag best wat kosten, want jouw idee heeft de school ook wat opgeleverd’, zegt Patries. ‘Als die grote wissellijsten zo’n succes zijn, kun je elk kind misschien als afsluiting een klein wissellijstje met zijn eigen gedicht geven.’ Juf Jedermann vindt het een fantastisch idee. ‘Ik ga ze zondag bij Idea halen’, zegt ze.  

Ze steekt er enorm veel tijd in. Ze scant thuis de tekeningen van de tweede bijeenkomst en typt hun onzingedichten zo, dat ze precies in het kader van het wissellijstje passen. De afdruk op fotopapier ziet er fantastisch en professioneel uit. Ze pakt de lijstjes in cadeaupapier.

‘Juf, mag ik even wat zeggen?’, zegt ze theatraal in elke klas als ze haar ‘promotieronde’ doet. Alle ogen van de leerlingen zijn op de stapel in haar handen gericht. Zou er iets voor hen bij zijn? Ze bedankt alle kinderen die zich vrijwillig hebben opgegeven en geeft hun het cadeautje. En als de leerlingen de pakjes open maken is het in elke klas even doodstil. Dan klinkt er door elkaar: ‘Wanneer mag ik, juf, en ik, en ik?’

Maar ze geniet het meest van de reactie van haar ‘eigen’ Indy, die in extase fluistert: ‘Wauw! Zoiets moois heb ik nog nooit gehad en ik heb het nog zelf gemaakt ook!’ En dan hardop: ‘Dank u wel juf!’

*http://www.positiefleren.nl/jufjedermann/iets-nieuws-uit-de-oude-doos