Juf Jedermann Blogs Met Passie

Een jaar eerder zat Joy’s dochter bij juf Jedermann in groep 7 en nu zit haar zoon bij haar in groep 3. Joy vond het zo leuk toen ze dat hoorde, ze bood meteen aan haar te helpen. Zo vlak na Sinterklaas is  extra hulp zeker welkom. Er is zo veel te doen in die korte periode tussen Sint en Kerst en er is zo weinig tijd om de klas een beetje gezellig ‘aan te kleden’. Vandaag is Joy al tijdens de leesinstructie gekomen. Ze heeft ook een werkschrift en een leesboek. De kinderen in haar groepje vinden het prachtig als ze meedoet. Als iedereen aan het werk is, geeft juf Jedermann haar een seintje. Joy stopt de spullen in haar tas. ‘Ga je weg?’, fluistert Zarina, die het fantastisch vindt dat ze er is. ‘Ja’, fluistert Joy, ‘ik ga de juf helpen. We gaan zo knutselen.’ Zarina’s ogen beginnen te schitteren, want knutselen vindt ze het leukste dat er bestaat.

‘Zou jij steeds met een groepje naar de aula willen gaan om dit kerstmannetje te maken?’, vraagt juf Jedermann. Ze laat Joy een kerstmannetje zien dat betrekkelijk makkelijk te maken is en erg leuk om te zien. ‘Dan heb ik mooi de tijd om met de andere kinderen in de klas te werken.’ Joy twijfelt. ‘Kan ik dat?’ ‘Ik denk het wel, kijk …’ en juf Jedermann laat even zien hoe de hoofdjes gemaakt moeten worden. Joy knikt. Even later vertrekt ze met een groepje naar de aula, waar alle benodigdheden al klaar staan. Juf Jedermann kijkt haar na en duimt.

Toen Joy haar dit jaar opbiechtte dat ze ‘analfabeet’ was, wist juf Jedermann even niets te zeggen, zo verbaasd was ze. Vorig jaar had ze er niets van gemerkt! Ze wist niet eens dat het in Nederland voorkwam, ja bij allochtonen, die nooit op school waren geweest. Maar ze ontdekte dat er ongeveer 250.000 Nederlandse volwassenen analfabeet en naar schatting een miljoen laaggeletterd zijn. Hoe vaak was er al een laaggeletterde ouder geweest zonder dat ze het wist? Joy was ook nog eens bereid om aan juf Jedermann te laten zien wat ze wel kon. Wat een vertrouwen! En dat maakte het mogelijk dat ze af en toe lessen in groep 3 volgde en zo, samen met haar zoon, het lezen en schrijven nog eens opnieuw kon oppakken met materialen van school. En ze ging heel hard vooruit. Er was straks vast wel een aansluitende cursus voor haar te vinden bij de Volksuniversiteit.

Er wordt keihard gewerkt die dag. In de klas, maar ook in de aula.  Als ze gaat kijken ziet ze dat daar alles van een leien dakje gaat.  Het is er echt gezellig en de kinderen zijn enthousiast aan het  werk. Het is heerlijk om af en toe eens met een kleinere groep te kunnen werken. De deur gaat open en het eerste groepje komt trots binnen. De anders zo bedeesde Joy straalt zelf ook. Geen wonder. Wat zijn ze leuk geworden, die kerstmankoppies! De mannetjes komen in een rij op het raam, allemaal anders, met grappige mondjes, verschillende baardjes en leuke mutsen op hun hoofd. Dan vertrekt ze met het volgende groepje, dat nu nog enthousiaster is.

En in de loop van de dag wordt de rij kerstmannetjes steeds langer. Net als er opgeruimd moet worden, komt het laatste groepje binnen. Als iedereen weg is, plakt Joy die mannetjes ook nog op het raam, maar wat blijft ze lang naar het raam kijken! Is er iets verkeerd gegaan? Als Juf Jedermann naar haar toe loopt, ziet ze een traan glinsteren, die haastig wordt weggeveegd. Ze begrijpt er niets van. Ze slaat haar arm om haar heen als troost en wacht af of Joy wil praten. Dan zegt Joy: ‘Je zult wel denken dat ik gek ben, maar toen ik daar vanmiddag helemaal alleen met die kinderen over de gang liep om met ze te gaan knutselen, was ik zo trots! Ik voelde me juf en ik moest bijna huilen.’ Alsof het zo heeft moeten zijn, komt Zarina buiten nog even naar het raam gelopen. Ze tikt er tegenaan en roept: ‘Dag juf, bedankt voor het knutselen! Kom je morgen weer?’