Juf Jedermann Blogs Met Passie

‘Ik hoop eigenlijk dat jij me wil vervangen’, zegt Annie. Ze is dit jaar niet in staat om Sinterklaas zelf in de aula te verwelkomen. Ze schrijft wel het script, want het Sinterklaasjournaal bestaat nog niet.  Nu zijn alle ogen rond de vergadertafel gericht op juf Jedermann, die haar twijfels heeft. Annie doet het elk jaar zó ontzettend leuk, het zal moeilijk zijn om haar zelfs maar te evenaren.

Iedereen doet wel iets om het feest te laten slagen. Haar duo-partner Evelien zorgt ervoor dat alles gewassen, gestoomd, gerepareerd en aangevuld is. Sinterklaas en de Pieten zullen die dag al heel vroeg bij haar voor de deur staan om aangekleed en geschminkt te worden. Bovendien doen haar dochter en die van de directeur, met nog een  Piet, voor het eerst mee als danspieten.

Vroeger dacht ze in zulke situaties altijd ‘waarom ik?’, maar tegenwoordig denkt ze steeds vaker ‘waarom ik niet?’ Vanaf het moment dat de Sint met zijn stoomboot in de haven aankomt tot het moment van zijn vertrek denkt Annie uit en regelt alles. Juf Jedermann maakt een bladzijde in het Sinterklaasboek en ze vult de schoenen van de kinderen. Dan mag ze toch ook wel eens iets doen? Ze hoeft alleen maar uit te voeren wat er in het script staat. ‘Oké’, zegt  ze.  

Het is 5 december en wat een drukte is het op het schoolplein! Ouders en zenuwachtige kinderen staan te wachten op de Sint en plotseling, alsof het nog niet spannend genoeg is, klinkt er opeens een verschrikkelijke herrie ……. het brandalarm gaat af! Gelukkig hoeft de school niet ontruimd te worden, want iedereen is al buiten.  Door het lawaai van het alarm heen hoor je nog steeds het bandje met de Sinterklaasliedjes, maar niemand mag naar binnen om de muziek af te zetten. In de verte klinkt de sirene al en de zwaailichten komen steeds dichterbij.

Dan vliegt de voordeur open. Iedereen schrikt, want de school  was leeg. Er komen twee paniekerige Pieten met de brandslang naar buiten. ‘Nat houden’, roepen ze en draaien de grote kraan open. In een mum van tijd druipt de hele gevel en het dak van het water. Dan wordt er hard gelachen, want een hilarisch karretje , zo een uit stripverhalen,  komt de bocht om scheuren. Het wordt door twee Zwarte Pieten voortbewogen en het gaat zo hard dat het bijna de bocht uitvliegt. Erachter rijdt een echte brandweerwagen. Een beetje oud model, dat wel. ‘Is het nou echt of niet?’ De ouders twijfelen nu. Nee hoor, het is niet echt,  het alarm kan af, want uit de brandweerwagen stapt …. de Sint!

Er moet nog het een en ander uitgezocht worden door de Sint, maar in de aula komen ze er met elkaar achter wat er precies gebeurd is. De nieuwe Pieten doen het fantastisch. Ze dansen zoals nog nooit een Piet op school heeft gedaan. Dan staat Juf Jedermann met een soort slang in haar hand. Lukt altijd, hebben ze gezegd. En ja hoor, als ze hem hard ronddraait, klinkt er een sirene. Langzaamaan durft juf Jedermann zich te ontspannen, ze slaat gelukkig geen flaters.

‘Mag ik eens’, zegt de Sint. Ze laat de Sint eerst even zien hoe het moet. Sinterklaas krijgt het makkelijk voor elkaar, maar een van de Pietjes lukt het echt niet om er geluid uit te krijgen, zelfs niet als een kleuter het voordoet. Leuk voor het verhaal, niet leuk voor het Pietje. Als de Sint en zijn Pieten op weg gaan naar de kleuters, denkt het Pietje: ‘Ik begrijp niet waarom het mij niet lukt’. Hij loopt snel nog even terug naar de aula en slingert de sliert woest in de rondte. Door de doodstille school klinkt een oorverdovend geloei. Deuren gaan open om te kijken wat er nu weer aan de hand is. ‘Wat een herrie!’, hoort hij iemand  nog zeggen, alsof het de hele morgen doodstil is geweest. De rest hoort hij niet meer. Hij schaamt zich dood en rent gauw terug.