Juf Jedermann Blogs Met Passie

‘Ik heb zulke fantastische schoenen gezien! Ze waren er helaas niet meer in mijn maat.’

Het groepje van de Middelbare Meisjes School - dat ook de lerarenopleiding volgt - is zo anders! Deze meiden hebben geld, een auto en vaste verkering die regelmatig blijft slapen. Juf Jedermann heeft het geen van drieën. Waarom verbaast het haar nog als haar klasgenoot verder gaat: ‘Ik heb ze toch maar gekocht, want ik vond ze zo mooi.’

Het gesprek schiet haar weer te binnen, nadat ze zelf een paar prachtige laarzen gekocht heeft. Wel in haar maat trouwens, maar de hak is zó hoog. Ze kan er nauwelijks op lopen. Nu staan ze al weer meer dan twee jaar ongebruikt mooi te zijn in de kast.

Als op woensdagmorgen de telefoon gaat en ze gevraagd wordt om in te vallen, zoekt ze snel haar kleding bij elkaar. Even weifelt ze. Eigenlijk zouden die nieuwe laarzen er het mooist bij staan. Ach, dan blijft ze gewoon wat meer op haar stoel zitten, anders staan ze voor eeuwig in de kast. Het is tenslotte maar een halve dag. Dat moet lukken.

Ze kent Ben, de leerkracht van groep 8 die haar uitlegt wat er die morgen moet gebeuren. Een aardige vent. Geen zwaar programma, maar help ….. ze moet met de groep een heel eind naar de sporthal lopen om te gymmen. Aan die optie heeft ze geen moment gedacht.

Wanhopig laat ze haar laarzen zien, waarvan de hakken nog hoger lijken nu ze er samen naar kijken. Onoverkomelijk hoog.

‘Dat gaat niet.’

‘Nee’, zegt hij, ‘dat gaat inderdaad niet.’

Hij denkt na.

‘Weet je wat? Ik moet ook naar gym, ik ben vóór jou. Als ik nou eens mijn groep terug naar school breng en jouw groep weer meeneem?’

Dat is nog eens collegiaal!

Zittend - de kramp in haar voeten is desondanks bijna ondraaglijk - leest ze het dictee voor, daarna gaat groep 8 verder met het opgegeven rekenwerk tot het tijd is om naar huis te gaan. Het liefst zou ze de laarzen van haar voeten scheuren, maar ze durft ze niet meer uit te doen. Straks krijgt ze die dingen niet meer aan.

En Ben komt maar niet terug. Zijn leerlingen zijn allang naar huis en ze heeft uit dankbaarheid alles al voor hem nagekeken als hij eindelijk weer terug is. Nu gauw naar huis.

Thuis slaken haar voeten een zucht van verlichting als die kr*ngen eindelijk uit kunnen en haar tenen jubelen van geluk. Ineens hakt ze de knoop door, anders zou ze zich misschien weer bedenken. Met pijn in haar hart laat ze even later een plastic tas in de schoenencontainer glijden. Jammer, maar misschien, heel misschien is er straks toch nog iemand heel blij met prachtige laarzen waar je niet op kunt lopen. Je weet maar nooit.