‘Dat is voor jou’,
zegt juf Jedermann als de telefoon gaat, een privégrapje dat ze al jaren maken
als iemand geen zin heeft om hem op te nemen. Deze keer heeft ze gelijk. Het is
Remi, al vanaf de kleuterschool zijn vriend.
‘Mag Remi hierheen
komen?’
‘Natuurlijk, als jij het zelf ook leuk
vindt en Remi’s moeder geen bezwaar heeft.’
In de loop van de
dag vangt ze een gesprek op: ‘Wij eten vanavond gehakt op brood. Lust jij dat?
Ik niet, blèh, dan wordt je brood zacht van de jus.’ en juf Jedermann is het
helemaal met hem eens.
‘Wij eten macaroni’, zegt ze, ‘als het van
je moeder mag, blijf dan hier eten.’
‘Hoe vind jij de
macaronisaus het lekkerst?’, vraagt ze als ze aan het eten begint.
‘Met
gehaktballetjes.’, zegt Remi. ‘Lekker.’
‘Met hamblokjes’,
zegt haar zoon bijna op hetzelfde moment.
Oei, daar moet ze wat op verzinnen. Het is
wel wat meer werk, maar uiteindelijk heeft ze twee schalen met saus. De
macaroni komt er apart bij. Probleem opgelost.
‘Handen wassen, we
gaan zo eten’, zegt ze terwijl ze de tafel dekt.
Even later zitten ze
allebei verlekkerd naar de schalen te kijken.
‘Dit is de saus met
hamblokjes en hierin zit saus met gehaktballetjes.’, zegt ze.
‘Jammie’, zeggen ze allebei. Ze hebben er
zin in.
Remi schept de
macaroni op en doet er de gehaktballetjessaus overheen. Haar zoon doet de saus
met de ham over zijn macaroni. Klaar, denkt ze, maar dan kijkt Juf Jedermann
met open mond hoe het verder gaat. De schalen worden gewisseld! Als bij
afspraak scheppen ze ook nog de andere
saus op.
‘Eet smakelijk’, zeggen ze lachend en geven
elkaar een high five. Haar verontwaardigde gezicht zien ze niet.
‘Dan begrijp ik
niet waarom jullie mij zo hebben laten tobben.’, zegt ze verbolgen en mengt
demonstratief de beide schalen voor ze zelf opschept. ‘Eet smakelijk.’
‘Mmmmmm, lekker!’,
zeggen ze alle drie en juf Jedermann meent het echt. Een recept om te onthouden
dus.
