Met
het grut dat daarna komt, gaat het al beter, maar als dit een examen was
geweest, was ze - zeker weten - gezakt. Misschien met één voldoende voor
speciale effecten, want deze keer waggelt haar bol over het tafeltje. Haar
zaklantaarn is net iets te groot voor de bol, waardoor de bol steeds kantelt,
terwijl juf Jedermann hem gauw terugduwt in de goede stand. Maar gelukkig zijn deze
drie te klein om het door te hebben. De toekomst voorspellen is ook geen optie,
dus haalt ze meteen maar de envelop met letters onder een doek vandaan.
‘Heb
je ook snoep?’, vraagt de jongste.
Nee, snoep
heeft juf Jedermann niet, maar wel een letter.
‘Geeft niet hoor’, zegt de
oudste, ‘dat hebben we thuis wel.’
‘Leg
je hand er maar op’, zegt juf Jedermann tegen het kleine ventje dat haar bol even
later bewondert. Ook hij is te klein voor een voorspelling.
‘Kijk
er brandt een lichtje.’
‘Hoe kan dat nou?’, zegt hij stomverbaasd.
Ze
heeft vier, vijf groepjes bij haar tafel gehad als de vossenjacht voorbij is.
Langzaam loopt ze voor de groepsfoto met de stoet terug naar de kantine. Onderweg
veroorzaken ze overal opschudding met hun bonte optocht.
Ma
Flodder met haar sigaar, een man verkleed als ma’s Cees, iemand in zijn
zwembroek met snorkel en kinderzwemband, de paashaas, een jager, een paardrijdmeisje
en nog veel meer. Maar het meest opvallende is de naakte man met alleen maar
een oranje lendendoek om.
De veiligheidsspelden
houden niet alles op zijn plaats en hij loopt te sjorren en te sjouwen onder
het lopen, maar het ding zakt steeds lager.
‘Ik
heb problemen met mijn lendendoek.’, zegt hij. ‘Ik ga even kijken of ik daar
nog iets aan kan doen.’
‘Je
ellendedoek’, zegt juf Jedermann.
Lachend
schiet hij het straatje naar zijn caravan in, terwijl er iemand achterop de
invalidekar van een van de hazen klimt om samen met een rotvaart weg te scheuren.
Ja,
ja, Jeroen Bosch had hier nog inspiratie kunnen opdoen voor zijn bonte stoet.
