Juf Jedermann Blogs Met Passie

‘Juf, moet je kijken!’

Op de vinger die onder juf Jedermann’s neus wordt geduwd, zit een piepklein schrammetje.

‘Het doet zo’n pijn, juf.’

‘Houd je vinger maar even onder de koude kraam, meid.’, zegt juf Jedermann. Dat trucje werkt altijd,

behalve bij Julia helaas.

‘Het doet nog steeds pijn, juf.’

‘Een kusje erop dan?’ Juf Jedermann maakt eigenlijk een grapje, maar Julia denkt er even serieus over na en schudt dan nee. Dat is goed voor kleuters, maar zij zit nu in groep 3. Haar gezicht licht op.

‘Een pleister.’, zegt ze triomfantelijk.

Het is te gek voor woorden, maar na nog meer geklaag, plakt juf Jedermann uiteindelijk toch een minuscuul pleistertje op het schrammetje van hooguit 2 millimeter. Om half 12 rent Julia rechtstreeks naar haar moeder om ‘haar verschrikkelijk wond met pleister’ te tonen.

’s Middags komt ze naar school met haar vinger in verband. Juf Jedermann schrikt. O jee, nee toch? Ze is vergeten Julia’s gegevens te checken. Heeft ze misschien een pleisterallergie? De vrouw haalt verontschuldigend haar schouders op.

‘Hè, ik wilde rood.’, zegt Julia verongelijkt als Raymond het laatste rode blad pakt. Daar gaan we weer, denkt juf Jedermann, maar Raymond is een lieverd: ‘Neem jij hem maar. Het maakt mij niet uit.’ Poeh, wat is dit? Is ze zo verwend?

‘Julia is jaren enig kind geweest’, zegt Annie, haar oude kleuterjuf. ‘Toen werd haar broertje geboren en daar ging het helemaal niet goed mee. Hij is geopereerd en de situatie is heel kritiek geweest. Gelukkig begint hij nu op te knappen.’

Maar Julia niet, ze blijft een klaagkind, het hele  jaar door. In groep 4 trouwens ook, tot haar nieuwe juf een oplossing vindt. Ze mag drie keer per dag ergens over klagen en dan is het op voor die dag. Het werkt!

‘Weet je zeker dat het belangrijk is, Julia?’, vraagt ze consequent als Julia bij haar tafel staat. Julia denkt dan even na. Soms schudt ze nee en gaat weer terug naar haar plaats. Heel langzaam komt ze van die behoefte aan aandacht af.

‘Juf, ik geef me op voor de handbalcompetitie en mijn zus komt helpen!’, zegt Steward, als hij bij juf Jedermann in de groep zit. Oei, ze weet niet of ze daar blij mee moet zijn. Haar twijfel verdwijnt als sneeuw voor de zon als Julia voor de eerste training arriveert. Er is een prachtige en daadkrachtige meid uit dat aandacht vragende meisje gegroeid en wat is ze goed! Die stoere binken uit groep 6 zijn als was in haar handen tijdens de training. Dankzij haar winnen ze de beker!

Het duurt jaren voor juf Jedermann begrijpt wat er met Julia aan de hand was. Ze was een brusje*, maar in die tijd stond niemand daarbij stil, laat staan dat er een naam voor bedacht was. Nu worden de ouders, ook in ziekenhuizen, vaak al voorbereid hoe het brusje begeleid kan worden. Het valt niet mee als ineens alle aandacht naar de zieke gaat en niet meer naar jou. Zeker niet als dat je hele leven zo zal blijven. Daarom worden er zelfs Brusjesdagen georganiseerd waar ze lotgenoten ontmoeten. Op zo’n dag worden ze zelf eens in de watten gelegd of kunnen ze hun hart luchten bij professionals. Voor sommigen broodnodig, voor anderen gewoon gezellig, maar iedereen vaart er wel bij.

*http://www.opvoedadvies.nl/brusjes2.htm