Juf Jedermann Blogs Met Passie

‘Een kat die in vrijheid is geboren, moet je laten waar ze is. Ze redt zich wel, zeker als je voor een beschut plekje zorgt en af en toe bijvoert.’ Dat zeggen de diverse diereninstanties waarbij ze vlak voor haar vakantie naar Frankrijk een oplossing voor Chippie* hoopt te vinden. Dus laat ze gauw nog een kattenluikje in de schuurdeur maken, legt het oude dekbed op een tuinstoel en creëert nog diverse andere behaaglijke plekjes in dozen en kasten waar Chippie zich terug kan trekken als het buiten te koud wordt. Zelfs een kattenbak ontbreekt niet. Een vriend wil wel op haar letten tot hij zelf op vakantie gaat, maar hij vertrekt pas in het nieuwe jaar.   

In afsluitbare bakken komt een grote voorraad eten en een stapel flesjes kattenmelk voor als het regenwater bevroren is. ‘Zo kan je de winter wel doorkomen, Chip. Na Frankrijk kom ik nog even naar je kijken.’ Maar als ze vertrekt durft Chippie nog steeds niet door het luikje. Ze durft er wel uit, wat ze dan ook heel snel doet als ze er met frisse tegenzin doorheen geduwd is. ‘Geen punt’, zegt de goede buur. ‘Ik leer het haar wel. Ga jij maar lekker genieten.’

Chippie blijft hardnekkig bij de deur van de caravan miauwen. ‘Ik wil híer in!’ Eind oktober is het voer al bijna op, maar de lessen hebben nog steeds geen succes gehad. Nog even en het beestje kan niet eens meer door het luikje. Na haar Frankrijkavontuur wordt ze verwelkomd door zo’n bolrond katje dat ze even vreest dat ze zwanger is, maar ze is gewoon dik.  Dat extra vet is geen ramp en een mooie buffer voor de winter. Het verdwijnt wel als straks het jachtseizoen weer geopend is. ‘Ha, ben je er weer, vrouwtje? Dan kom ik gezellig bij jou in de caravan.’ Ze kijkt naar de vriend met een blik van zie-je-wel-dat- ik-naar-binnen-mag?’ Met de nieuwe voorraad eten geeft juf Jedermann aanwijzingen voor de rest van de winter.

‘Ik ga begin januari op vakantie. Wanneer kom je haar halen?, belt de vriend. Oeps, het was onvermijdelijk, maar ze had liever gewacht tot de nieuwjaarsreceptie, half januari. Dat geknal, geknetter en gesis in een vreemde omgeving helpt niet bepaald om snel te wennen in de stad. ‘Direct na de kerstdagen’, zegt juf Jedermann, dan maakt ze er meteen maar een korte vakantie van. Met een zucht van herkenning, gespin en gesnor, nadat ze eerst even al haar plekjes geïnspecteerd heeft , rolt Chippie zich weer op haar eigen dekbed (dat nu weer over de stoel in de caravan gedrapeerd is) en valt in slaap. De kachel mag niet aan, veel te warm. Maar als het de dag vóór oudejaar prachtig weer is, kan Chippie ’s morgens nog wel even naar buiten terwijl juf Jedermann de caravan weer aan kant brengt. Dat is ook het laatste wat ze van haar ziet. Alsof ze het voelt, ze komt niet meer opdagen. Ook op oudejaarsdag is ze in geen velden of wegen te bekennen.

Moet juf Jedermann nu nog langer blijven? Op Nieuwjaarsdag is haar water echt op. Maar er komt een verlossend smsje: Ga maar. Ik vertrek wel later, dan zorg ik nog wel even voor haar. Volgende week kan niets je meer redden, Chippie. Dan moet je mee.

Maar ze bestaan dus: Een verre vriend en een goede buur tegelijk.

* http://www.positiefleren.nl/jufjedermann/chippie-zomerblog-