Juf Jedermann Blogs Met Passie

‘Nog eens, nog eens’, roepen ze opgewonden door elkaar. Juf jedermann valt in bij de kleuters. Omdat ze nauwelijks ervaring heeft, doet ze gewoon wat ze vroeger met haar eigen zoon heeft gedaan en zingt liedjes die ze van haar moeder leerde. Het blijkt een succes. Vooral de goocheltruc met de twee soldaatjes. Ze kunnen er geen genoeg van krijgen. De soldaatjes komen en gaan wanneer de juf het wil en ze kunnen maar niet ontdekken waar de soldaatjes – twee papiertjes die ze op haar vingers heeft geplakt - blijven als ze deze weg’tovert’. Ze zitten niet in haar haren of nek en ook niet op haar schouders of rug. Ze blijven onvindbaar tot juf Jedermann ze terug ‘tovert’.

‘Doe het nog eens, juf?’, vragen ze in de fruitkring. Ze letten steeds beter op en begrijpen er steeds minder van. Ze belooft dat ze aan het eind van de morgen zal vertellen, hoe het trucje gaat, maar dat weerhoudt niemand ervan om het voor die tijd zelf te willen ontdekken. Jochem kijkt het kleine papiertje bijna van haar vinger af. ‘Oh, nou weet ik het!’, roept Jochem ineens. ‘Mag ik het eens voordoen?’ In de veronderstelling dat hij het weet, plakt ze twee kleine stukjes papier op zijn wijsvingers. Hij begint er meteen keurig mee te marcheren op tafel, net als zij.

Ook het versje lukt aardig, trouwens hij is de enige niet. Sommige kinderen bewegen hun lippen  zachtjes mee: ‘Daar kwamen twee soldaatjes aan, de ene heette Jan, de andere heette Piet.’ Jochem steekt keurig de vinger van de goede soldaat in de lucht en laat ze allebei weer verder marcheren. Omdat hij de truc zo overtuigend begint, wordt ze verrast door zijn van verbazing opengesperde ogen, zodat ze haar lachen nog maar net in kan houden. ‘Weg Jan’, zegt hij en beweegt zijn vinger naar zijn schouder alsof hij het papiertje weggooit, net als zij en … kijkt stomverbaasd als hij ziet dat Jan er nog steeds is. ‘Wég Jan’, zegt hij nog eens nadrukkelijk en gooit zijn vinger nog woester naar achteren. Maar Jan weigert te vertrekken, hij blijft zitten waar hij zit en verroert zich niet.  Jochem maakt nog een paar keer de beweging met zijn arm, steeds sneller achter elkaar, steeds harder ook, maar er verandert niets. ‘Ik dacht dat het vanzelf zou gaan.’, zegt hij bedremmeld. 

Aan het eind van de morgen is het zo ver. De juf gaat het geheim verklappen. Iedereen zit met zijn jas aan en kijkt vol spanning naar haar. ‘Ik doe het heel langzaam voor’, zegt ze, ‘let goed op mijn vingers.’ Bij ‘weg Jan, weg Piet’, wisselt ze in slow motion en duidelijk zichtbaar voor iedereen haar wijsvinger voor haar middelvinger om en bij ‘kom Piet, kom Jan’, wisselt ze beide vingers weer zo traag. Bij de laatste zin ‘Daar komen ze allebei weer an’, marcheren de soldaatjes weer keurig samen verder. Wat is het een prachtgezicht om die kleuterkoppies te zien opklaren als ze het doorhebben. ‘Die truc ga ik aan mama laten zien. Die begrijpt er vast niets van’’, hoort ze een paar kinderen opgewonden tegen elkaar zeggen als ze met elkaar in de rij naar buiten lopen.

Het is zondag. Ze zitten met z’n allen in de tuin. Haar achterneefje heeft voor zijn jarige ‘klein omaatje’ een kleedje geknipt. ‘Nu ga ik nog wat snippers knippen.’, zegt hij alsof hij een enorme prestatie gaat leveren voor iemand die zes is. Ineens denkt juf Jedermann weer aan de soldaatjes. ‘Zal ik een goocheltruc doen?’, vraagt ze. Ze plakt met spuug twee snippers goed vast op haar wijsvingers en Jan en Piet gaan voor de zoveelste keer op herhaling. Het is zo grappig. Zijn reacties zijn precies hetzelfde. Ook hij kijkt op haar rug en is stomverbaasd als er niets te zien is. Ook hij vindt het fantastisch als hij eindelijk de oplossing weet. Maar als hij naar huis gaat zegt hij met ondeugende glimoogjes iets anders dan wat de kleuters op school zeiden: ‘Die truc ga ik morgen aan de juf laten zien. Die begrijpt er vast niets van’.