Juf Jedermann Blogs Met Passie

‘Juf, zal ik thee voor je halen? Michiel staat de laatste weken op de meest onverwachte momenten naast haar met deze vraag. Ze vindt het erg lief van hem, want ze heeft de neiging te veel in haar werk op te gaan en dan vergeet ze nog wel eens drinken te halen. Dat hij thee in plaats van koffie aanbiedt, neemt ze maar op de koop toe. Ze heeft in het begin geprobeerd uit te leggen dat ze liever koffie drinkt, maar al het positiefs dat zij over thee zegt wordt onthouden en alles wat met koffie te maken heeft, negeert hij. ‘Graag!’, zegt ze, ‘je kunt zeker aan me zien dat ik dorst heb?’ Hij lacht een beetje. ‘Ik weet dat u dol op thee bent’. Nou, dat zou ze niet willen beweren. ‘Lekker hè?’, vraagt hij als ze gulzig van de thee drinkt en ze kan niets anders zeggen dan dat ze het heerlijk vindt, want ze had weer eens verschrikkelijke dorst en die wordt door thee nu eenmaal uitstekend gelest.

Onverwacht heeft juf Jedermann groep 6 gekregen. Met Michiel, ja Michiel van de file, heeft ze een hernieuwde kennismaking tot beider genoegen. Hij is inmiddels gediagnosticeerd: PDD Nos en ADHD. Ze heeft eerst de groep een tijdje geobserveerd om een beeld van de leerlingen te krijgen en komt tot de ontdekking dat zijn woede-uitbarstingen hun oorzaak vinden in stiekem getreiter van enkele klasgenoten. Michiel is een goudeerlijk kind en hij zal niemand een haarbreed in de weg leggen, zelfs de pesters niet. Het komt niet eens bij hem op.

Michiel ‘knalt’ en ze heeft deze keer niet gezien waarom. Ze weet wel dat het niet van hem afkomt. Er is iets tussen Mario en hem gebeurd. Als ze Michiel weer tot rust heeft gebracht, praat ze met Mario. ‘Michiel begon zo maar ineens te slaan en te schoppen’, zegt hij verontwaardigd. Ze kijkt Mario rustig aan en zegt: ‘Dat weten we, maar wat is er daarvoor gebeurd?’ Mario kijkt haar bevreemd aan. ‘Kom op, Mario, we weten allebei dat Michiel niet zo maar boos wordt, dat kan hij niet eens. Dus vertel maar, wat heb jij gedaan?’ Mario zegt niets meer, zijn hele act van onschuld is in een klap omvergehaald, maar de andere leerlingen zeggen des te meer. Ze heeft nog nooit een kind zo opgelucht gezien als Michiel op die dag of het zou bovenop de glijbaan geweest moeten zijn.

Aan het eind van het schooljaar krijgt ze een stapel cadeautjes van Michiel. Ze pakt alles vol verbazing uit. Een houten doosje met allerlei theesoorten, een theeglas, een lepeltje, een schoteltje voor het theezakje, lekkere bonbons, een kandijstaaf, een dienblad. Het is een prachtcadeau! Wat is ze verwend. ‘Ja, goed idee hè?’, zegt Michiel. ‘Ik zei tegen mama ‘de juf is dol op thee, laten we theespulletjes voor haar kopen’. Zijn moeder glimlacht, juf Jedermann ook, want nu pas begrijpt ze zijn tactiek van de afgelopen weken. ‘Dat heb je goed onthouden, Michiel. Bedankt!’ Zo veel problemen, jaar in, jaar uit en toch zo veel begrip en inzet van zijn ouders. Ze bewondert deze mensen enorm.

Er wordt aangebeld. Juf Jedermann is net van de camping terug en haar hele huis staat vol dozen, tassen en manden. De ouders van Michiel collecteren voor de dierenbescherming  en staan met hun hond voor de deur. Leuk! Natuurlijk heeft ze wat voor de dierenbescherming over en intussen praten ze even bij, want ze is erg benieuwd hoe het nu met Michiel gaat. ‘Er hebben zich nog geen calamiteiten voorgedaan’, zoals zijn vader het uitdrukt, hij zit net op de Havo en haalt goede cijfers tot nu toe. ‘Doe hem maar de groeten’, zegt ze als ze op het punt staan verder te gaan. ‘Dat zal ik doen’, zegt Michiels vader. ‘Als hij me nog kent tenminste, want het is al weer wat jaartjes geleden.’, bedenkt ze zich ineens.  De ouders kijken elkaar aan en zeggen allebei: ‘Zeker weten hoor. Hij kent je nog.’ http://www.positiefleren.nl/jufjedermann/file