Juf Jedermann Blogs Met Passie

‘Leuk hè, juf?’, zegt Madeleine, die gezellig kletsend naast haar loopt. ‘Dat moeten we eigenlijk vaker doen zo met elkaar een stukje wandelen.’ Ze zijn op weg naar een voorstelling van het Kunstplan en  iedereen loopt gezellig met elkaar te keuvelen. Kletsen doen ze graag in deze groep, helaas ook als het niet gewenst is. Haar scala van aandachttrekkende spelletjes is hierdoor dit jaar aanzienlijk uitgebreid. Als ze aankomen, is er voor de hermetisch gesloten deuren al een flinke rij ontstaan. Wat vreemd dat ze nog niet naar binnen mogen, maar haar stel gedraagt zich gelukkig voorbeeldig. Helaas kun je dat niet van alle groepen zeggen, sommige leerkrachten zijn duidelijk meer met hun privépraatjes bezig dan met de leerlingen. ‘Hé, daar is mijn buurmeisje ook.’, zegt Madeleine terwijl ze enthousiast zwaait naar een meisje dat net arriveert en met haar groep achteraan aansluit.

Juf Jedermanns groep kijkt eerst nieuwsgierig rond, maar daarna wordt spontaan ‘de pet van tante Jet’ opgestart. Het is een simpel opzegversje dat ze vaak gebruiken om de wachttijd te doden. Eerst klinkt er nog geroezemoes van de andere scholen, maar dan wordt het steeds stiller. Iedereen luistert aandachtig en met verbazing en als er weer een keer klinkt ‘Madeleine heeft de pet van tante Jet’, lichten de ogen van Madeleine op. ‘Wie ik?’, zegt ze op dramatische toon, terwijl ze naar zichzelf wijst. De groep vervolgt: ‘Ja jij!’ ‘Ik niet!’, speelt ze verontwaardigd en natuurlijk volgt er: 'Wie dan?' Haar ogen blijven rusten op de achterste groep. Oh, die sociale meid! ‘Yvonne van Leersum!’, zegt ze heel overtuigend. Yvonne van Leersum? Ze ziet haar groep verbaasd rondkijken. Er zit helemaal geen Yvonne in de klas. Toch scanderen ze zonder horten of stoten: ‘Yvonne heeft de pet van tante Jet.’ Haar eigen groep zwijgt nu verwachtingsvol. Wie zal er antwoorden?

Er wordt achterin al een tijdje meegeluisterd. En ja hoor, er klinkt een aarzelende stem: ‘Wie ik?’ Prachtig! Haar groep gaat gewoon door en de achterste groep valt aarzelend in en al gauw verlegt het spel zich naar meerdere groepen, want iedereen heeft wel een buurkind of familielid op een andere school. Net als de eersten op het punt staan af te haken om weer in hun oude wangedrag te vervallen, gaan de deuren van de zaal open.

Verwachtingsvol stroomt iedereen naar binnen. Maar het wachten duurt weer erg lang en het aanzwellende geluid krijgt een bijna niet meer aan te horen volume. Iemand pakt de microfoon en kondigt aan: ‘De acteurs zijn in een file terecht gekomen. Het kan nog wel even duren voor ze er zijn.’ Nu is het hek echt van de dam. Juf Jedermann bedenkt zich niet en springt op het podium. ‘Zal ik proberen om ze even bezig te houden?’, vraagt ze aan de vrouw. Het mag, graag zelfs, maar dat ze meer dan honderdvijftig kinderen stil kan krijgen lijkt deze dame onwaarschijnlijk.

‘Doe mij maar na’, zegt juf Jedermann in de oorverdovende herrie op gewone gesprekstoon en haar klas valt onmiddellijk in. Ze slaan twee keer met hun handen op hun knieën en tweemaal klappen ze in hun hand, de woorden herhalend. Dat doen ze meerdere keren. In de zaal vragen ze zich af of de voorstelling begonnen is en stoten elkaar aan. Het duurt niet lang of de hele zaal doet mee met haar ritmische geklap en gestamp. ‘Hoe lang nog?’, denkt ze na een eindeloze reeks variaties en kijkt snel even opzij. Ze schrikt. Daar staat de voltallige groep acteurs, inmiddels gearriveerd, geduldig te wachten. Pff, geef dan even een seintje. Om af te sluiten slaat ze haar beide handen op haar knieën, geeft een klap in haar handen en bij de derde en de vierde tel legt ze een voor een haar handen kruislings op haar schouders. De zaal volgt en het is doodstil. Het lijkt net of ze al uren keurig met hun armen over elkaar hebben zitten  wachten. ‘Dank je wel, juf’, zegt de vrouw opgelucht en geeft de microfoon door aan een van de acteurs. De voorstelling kan beginnen.