Abel is boos! Echt boos. Hij veegt het plastic tasje met de bol wol in één haal van zijn tafel. De tranen stromen over zijn wangen. Zijn pleegmoeder komt naar juf Jedermann en legt uit dat ze echt geen andere kleur wol heeft. ‘Geeft niet hoor’, zegt de juf terwijl ze in het tasje kijkt, ‘zwart kan ook voor een kuiken’.

Ze werkt nu al een hele tijd in groep 3 op een school vlakbij haar huis, maar na de paasvakantie zal ze niet meer terugkomen. Jammer, want haar collega van groep 4 ...

Verbijsterd vliegt ze naar buiten. Ja, het is waar. Hij is naar huis gekomen, ondanks al zijn pijn. Hij kijkt gebroken naar haar op met een bloederig kopje: ‘Oh, gelukkig, daar is mijn vrouwtje.’ Hij probeert op te staan en te miauwen, maar het lukt hem geen van beide. De dochter van haar buren staat nog te beven van schrik. Pitri is tegen de auto van het meisje aangelopen toen hij zonder kijken de straat overstak. Gelukkig reed ze stapvoets, maar desondanks was het nog een hele knal. Voo...