‘Jullie mogen naar buiten.’, zegt juf Jedermann als het pauze is.

‘O, dan blijf ik liever binnen  als we mógen.’, zegt Ger, terwijl hij uitdagend rond kijkt.

Een aantal van zijn vrienden knikt. Verdorie, ze zal er aan moeten wennen dat de leerlingen hier in de stad aanzienlijk assertiever zijn dan in de dorpsschool waar ze gewerkt heeft. Daar hoefde je niet alles in de ‘moet-vorm’ te zetten, ze luisterden toch wel.

‘Je mag natuurlijk wel binnen blijven’, zegt ze daaro...

‘Juf, is het al tijd?’, vraagt hij als ze langs loopt. Hij zit op de gang te werken en ze heeft niet de indruk dat het voor straf is. ‘Wat is er kerel, geen zin meer?’, vraagt juf Jedermann. ‘Nee’, zucht hij uit de grond van zijn hart. ‘Ik maak de sommen steeds fout.’ Ze schuift een stoel bij en kijkt in zijn boek. Tot haar verbazing zijn het ‘gewone’ minsommen waarvan er dertien in een dozijn gaan. Nou nee, zo simpel ook weer niet, maar hij zou ze moeten kunnen maken. ‘...

De laatste tijd is de kleine, schichtige Werner nog zenuwachtiger dan normaal en juf Jedermann vraagt zich af waarom. ‘Der Werner maakt zorgen dat hij allein achterblijft.’, vertrouwt zijn moeder haar toe tijdens het rapportgesprek. ‘Zijn Vater ist oud en krank. Ik hoop Arbeit zu vinden, dan kann ik hier bleiben na zijn Tot.’ Ze is jaren geleden uit Duitsland gekomen om als huishoudster bij een veel oudere man te gaan werken. Binnenkort zal daar dus een einde aan komen.  

‘Juf, raa...

Verbijsterd vliegt ze naar buiten. Ja, het is waar. Hij is naar huis gekomen, ondanks al zijn pijn. Hij kijkt gebroken naar haar op met een bloederig kopje: ‘Oh, gelukkig, daar is mijn vrouwtje.’ Hij probeert op te staan en te miauwen, maar het lukt hem geen van beide. De dochter van haar buren staat nog te beven van schrik. Pitri is tegen de auto van het meisje aangelopen toen hij zonder kijken de straat overstak. Gelukkig reed ze stapvoets, maar desondanks was het nog een hele knal. Voo...