‘Leuk juf, gaan we Halloween vieren?’ Ze komen enthousiast de klas binnen. Juf Jedermann heeft spinnenwebben voor de ramen gemaakt, er hangen vleermuizen aan het plafond en er zit een zwarte kat op haar bureau. Op de gang hangt een kasteel te wachten tot de witgewassen spookjes uit het gedicht* weer terug zijn uit de wasserij. Bij het schoolbord vliegt een heks rond op een bezem.

Halloween vieren? Dat niet, maar juf Jedermann vraagt zich af of kinderen nog steeds bang zijn voor dezelf...

‘Ik wil niet, mama, ik wil niet. Mag ik alsjeblieft bij jou blijven?’ snikt ze zachtjes als de bus al rijdt. De tranen rollen over haar wangen. Haar kopje, omlijst met zwarte krullen, is helemaal wit weggetrokken. Chantal zit bibberend en bevend op haar stoel met een plastic tasje voor het spugen op haar schoot. Gelukkig heeft ze haar pogingen om uit de bus te ontsnappen opgegeven. Ze liep toch regelrecht in de armen van haar moeder die haar onverbiddelijk weer terug op haar plekje in de ...

Zure regen, zoute drop, zet mijn glazen petje op, lekker lopen in de regen, niemand houdt de vogels tegen. Alle wolken waaien weg, regenjas met superpech. Zure regen, zoute drop, maar de zon die gaat niet op.

‘Grappig juf, al die onzin. Zure regen, haha.’ Wil reageert op het gedichtje dat ze het liefst nog wel twintig keer hardop zouden willen lezen met elkaar. Ze zijn gebiologeerd door het ritme, net als juf Jedermann. Ze begrijpen het ook, want anders zou Wil niet zo gereageerd hebben...