Juf Jedermann Blogs Met Passie

‘Gelukkig’, fluistert juf Jedermann, die zich al een tijd zorgen heeft gemaakt. ADD, wie had dat gedacht? Ze dacht dat er iets veel ergers aan de hand was in haar hoofd. Hoe blij kun je zijn als je een ‘stickertje’ opgeplakt krijgt na meer dan 55 jaar? Heel blij. Het verklaart zoveel.

‘De vraag is of je aan de medicijnen wilt.’, zegt haar huisarts. ‘Ik zou het niet doen. Je bent zonder al zo ver gekomen.’ Daar heeft hij gelijk in, ze staat al jaren voor de klas. Geen medicijnen dus.

Zoals gewoonlijk biedt juf Jedermann aan om te notuleren. Omdat ze nogal moeilijk hoofdzaken van bijzaken kan onderscheiden zijn de áfwezigen daar erg blij mee. Wat anderen in drie zinnen samenvatten, kost haar vaak een A4’tje. De áánwezigen vinden het ook wel makkelijk, notuleren kost tijd en daar is een chronisch tekort aan met een schoolproject in het verschiet. Voor haarzelf is het een uitkomst. Ze blijft ‘bij de les’ en anders kan ze altijd nog vragen: ‘Hoe zal ik dit samenvatten?’. Deze keer legt ze uit waarom ze het doet. Gelukkig, het wordt goed ontvangen. De vergadering kan beginnen.

Punt 1: Hoe gaan we het project openen? Het lijkt wel of iedereen een denkhoed van de Bono op heeft, want de meest fantastische ideeën passeren de revue. Ja, leuk! Ook leuk!, denkt ze bij elk nieuw idee en noteert het. Ineens hoort ze zeggen: ‘Oké, dan doen we dat.’

Wanhopig tast ze in haar geheugen. Heeft ze iets gemist? Was haar aandacht afgeleid door het notuleren of afgedwaald bij het zich voorstellen hoe zo’n idee er in de praktijk uit zou zien? ‘Wat doen we?’, vraagt ze verbijsterd.

‘Jedje! Dat hebben we toch net besproken!’, roept er een ongeduldig. Ze voelt dat iedereen er zo overdenkt. Daarvoor heeft juf Jedermann vreemd genoeg een extra zintuig. Ze schaamt zich zo verschrikkelijk, maar ze moet het zeggen. Ze heeft zich nog nooit zo alleen gevoeld: ‘Ik heb een stuk of tien fantastische ideeën gehoord, maar er is met geen woord gesproken over wat het is geworden.’

Even blijft het angstvallig stil. Dan komt er hulp uit onverwachte hoek.

‘Jedje heeft gelijk’, valt de plaatsvervangend directeur haar bij. Ze kent hem nauwelijks, maar ze is dolblij met zijn steun. Geen ‘onoplettend type’ dus deze keer, al heeft ze overduidelijk het signaal gemist hoe er stilzwijgend en unaniem gekozen is.

‘Oké, schrijf maar op dan. Wij vinden jouw idee het beste.’

Haar plan het beste? Terwijl ze het opschrijft, maakt ze nog een notitie in haar hoofd: Werken aan mijn zelfvertrouwen. Met stip.

Op haar handpalm, voor het geval ze het straks is vergeten.