Juf Jedermann Blogs Met Passie

De laatste tijd is de kleine, schichtige Werner nog zenuwachtiger dan normaal en juf Jedermann vraagt zich af waarom. ‘Der Werner maakt zorgen dat hij allein achterblijft.’, vertrouwt zijn moeder haar toe tijdens het rapportgesprek. ‘Zijn Vater ist oud en krank. Ik hoop Arbeit zu vinden, dan kann ik hier bleiben na zijn Tot.’ Ze is jaren geleden uit Duitsland gekomen om als huishoudster bij een veel oudere man te gaan werken. Binnenkort zal daar dus een einde aan komen.  

‘Juf, raad eens?’, zegt Werner tegen haar terwijl hij haar trots door zijn dikke glazen aankijkt. Juf Jedermann heeft geen idee. ‘Je krijgt een nieuwe bril?’, oppert ze aarzelend. ‘Nee!’, zegt hij triomfantelijk. ‘Mijn moeder wordt ook juf, net als u, maar bij grote kinderen!’ Werners moeder knikt blij en zegt: ‘Ja, endlig heb ik Arbeit!’ Ze noemt de naam van de mavo die in dit dorpje de enige vorm van voortgezet onderwijs is. Ze hoeft niet te vragen waarin ze les gaat geven, Duits natuurlijk. Juf Jedermann feliciteert Werner en haar enthousiast, ze weet hoe belangrijk dit is voor allebei.

In de pauze die dag gaan ze lekker naar buiten, iets waar de jongens zeker aan toe zijn. Er zitten er een paar bij die duidelijk meer behoefte hebben aan bewegen dan hun klasgenoten. Ze rennen af en aan en komen soms een kort momentje een praatje met haar maken. Misschien om even op adem te komen, maar het is waarschijnlijker dat ze niet willen opvallen want ze draaien met de tikker mee, de slimmeriken. Als Werner komt aanlopen, denkt ze in eerste instantie dat hij ook even wil uitrusten want hij heeft een vuurrood gezicht, maar er blijkt wat anders te spelen.  ‘Juf, ik moet plassen’, roept hij paniekerig met zijn ene hand op de voorkant van zijn broek gedrukt en dan komt er benepen achteraan ‘en ik moet poepen ook’. Met zijn andere hand op zijn billen gedrukt, gaat hij schuifelend naar binnen. Collega’s die het zien, schieten net als zij in de lach, hij kan zo heerlijk naïef reageren.

Juf Jedermann wordt al gauw afgeleid, want haar baas staat bij de ingang te wenken. ‘Jean belde net.’, zegt hij. Hij komt vrijdag in Rotterdam aan, maar ze vertrekken binnen zes uur al weer. Hij vroeg of je vrij kan krijgen om met hem mee naar Ierland te varen, want daarna komen ze weer naar Rotterdam. Mijn vrouw zei juist dat ze wel weer eens een dagje wil invallen, dus wat mij betreft ben je vrijdag al vrij. Daarna heb je alle tijd, want dan is het toch vakantie.’ Wat fijn! Juf Jedermanns ogen beginnen te schitteren. Ze heeft Jean de afgelopen vijf maanden niet gezien omdat zijn boot niet in Rotterdam is geweest en een reisje naar Ierland meemaken vindt ze beslist een avontuur van de bovenste plank. Het is echt fantastisch dat hij zo meeleeft en meewerkt.

Later in de morgen wil ze tijdens de schrijfles nog eens extra benadrukken dat de lusletters geen  magere, ingedeukte, omgevallen of kromme lussen mogen krijgen. Ze doet de ‘l’ nog eens duidelijk voor op het bord. ‘Sowee, wat een grote!’, flapt Niels eruit. Het is dan ook een formaat dat op een school voor slechtziende reuzen niet zou misstaan. Het schrijven gaat vergezeld van de voor haar zo kenmerkende praatjes. Heel nadrukkelijk zegt ze: ‘Denk er goed aan, elke lusletter krijgt een hele(!) mooie(!), dikke(!), vette(!) l*l’! Dan dringt er tot haar door wát ze zegt. Ze krijgt er een kleur van. Even is het doodstil. Dan klinkt Werners heldere stem door de klas: ‘Ohoh, dat mag u niet zeggen!’ Alle kinderen gieren nu van de lach. De letters krijgen die dag wel de mooiste lussen ooit als ze uitgelachen zijn, dat effect heeft het wel, maar ze schaamt zich dood. Hoe moet dat nou? Stel dat de kinderen het thuis vertellen en dat er verontruste ouders naar school gaan bellen? Ze staat nog maar net voor de klas.  Als ze nou eens ontslagen wordt? Tijdens de lunch vertelt ze het hele verhaal met een rood hoofd, ze moet wel. Maar iedereen moet zo verschrikkelijk lachen! Haar baas reageert laconiek: ‘Ik weet wel waar jij met je gedachte zat. In Ierland!’