‘Ah, ik zie het al’, zegt de luizenmoeder. ‘Wat! Heb ik ze ook?’, roept juf Jedermann geschrokken. ‘Je wordt grijs’, zegt de luizenmoeder. ‘Meid, je laat me doodschrikken’, zegt juf Jedermann lachend. ‘Weet je dat je de enige juf bent die zich ook laat controleren? Dat vind ik goed van je.’ Maar juf Jedermann lijkt het juist logisch. Ze wil het niet op haar geweten hebben dat zij de bron van al deze ellende is.
Christa is zich met tussenpozen weer heftig gaan krabbelen, vandaar deze ingelaste controle. Er wordt nu al weken lang een schijnbaar uitzichtloze strijd tegen de hoofdluis gevoerd. Na de herfstvakantie is de ellende begonnen en het blijft maar doorgaan. Ondanks de luizencapes die intensief gebruikt worden, het verbod op het gebruik van elkaars sjaals en mutsen en de intensieve controles duikt de besmetting steeds weer op. In haar badkamer staat al een luizenbestrijdingsmiddel klaar en ze kamt zichzelf voor alle zekerheid regelmatig met een speciale kam. Nachtmerries heeft ze erover. Maar het blijkt dus een allergie voor het woord ‘hoofdluis’ te zijn als ze zichzelf af en toe intensief krabbelt. Alles blijkt oké daar boven op haar hoofd.
Ze wordt wel even mee naar de gang genomen om de rest van het nieuws te horen. ‘Het is inderdaad Christa, met op een goede tweede plaats Jeannette. Op Christa’s hoofd zitten alle stadia van springlevend tot dood, maar bij Jeannette lijkt het onder controle als de neten inderdaad dood blijken te zijn.’ De moeder van Jeannette heeft haar dochter al gewaarschuwd: ze mag niet meer naast Christa zitten en dat is vervelend, want het zijn dikke vriendinnen van elkaar. Er moet nu echt iets gebeuren, dat is duidelijk.
De ib-er wordt ingelicht. Zij neemt contact op met de GGD. De vertegenwoordigster van de GGD legt, na aanvankelijk wat weerstand te ondervinden, een huisbezoek af en verplicht de ouders hun kind minstens een week thuis te houden tot het besmettingsgevaar is geweken. Christa’s broer zal dagelijks haar werk komen halen, want bij de overige kinderen is er vreemd genoeg niets aan de hand. Het gezin wordt begeleid tot alles in orde is, want in huis is het een puinhoop.
Tik, tik, tiktik, tik. Haar duo-partner kijkt bevreemd op. Waar komt dat zachte getik vandaan? Dan ziet ze Christa opstaan en naar de prullenbak lopen. Ze schudt doodgemoedereerd de dode hoofdluizen die uit haar haren vallen van haar werkboek en gaat weer verder met haar werk. Haar duo-partner vertelt het haar, rillend van afschuw. Christa is er dus weer, met kort geknipte haren die haar fantastisch staan.
‘Meid, wat zit je haar leuk!’, zegt ze als ze zelf weer op school is en Christa kijkt opgelucht naar haar. ‘Leuk hè, juf? Ze zeggen allemaal dat het me veel beter staat.’ Op het schoolplein vertelt ze dat er met moeite een kapster is gevonden die bereid was haar haar te knippen, want ‘dat lange haar kostte handen vol geld’ volgens haar moeder. Meer wil Christa nog even niet kwijt over die moeilijke periode. ‘Nou’, zegt juf Jedermann, ‘dat is een geluk bij een ongeluk, want je ziet er prachtig uit. Christa loopt gauw terug naar Jeannette, ze mogen in ieder geval weer samen spelen.
Jaren later komt er een prentenboek uit en ze moet meteen aan Christa denken. ‘Sint heeft luizen’ heet het boek. Misschien zou het boek een troost voor haar geweest zijn, want met Sint loopt het slechter af. Hij moet uiteindelijk helemaal kaal geschoren worden.
