‘Ik ga Jan Peter uit school
halen. ‘Blijf je nog even? Hij vindt het altijd zo leuk als jij er bent. Ik ben
zo terug.’
‘Oké’, zegt juf Jedermann.
Ze heeft een beetje medelijden
met Jan Peter. Deze oude mensen zijn geen leuk gezelschap voor hem, maar het
zijn de enige vrienden die zijn moeder heeft.
‘Jan Peter en iets leuk
vinden? Dat lijkt me sterk met zo’n uitgestreken gezicht.’, zegt de jarige als
de vrouw vertrokken is.
Het is inderdaad een verlegen
jongen. Op zijn gezicht is geen enkele emotie te lezen, bovendien is hij geen
prater.
In een mum van tijd zijn ze
weer terug. Jan Peter wordt naar de jarige geduwd om te feliciteren. Zijn
moeder heeft niet door dat hij een stuk karton aan haar wil geven, dus moffelt
hij het gauw weg. Te laat, de jarige heeft het al gezien.
‘Heb je dat voor mij
gemaakt?’, vraagt hij met zijn barse bromstem, waardoor de jongen schrikt.
‘Nee’, stamelt hij, ‘dat
hebben we met knutselen gemaakt. Ik vind er niets aan, dus ik wilde het
weggooien, maar ik moest het mee naar huis nemen van de meester.’
‘Wat is het?’
‘Een schubbenkop.’, fluistert
hij.
De jongen zou het liefst door
de grond zakken, maar ook dat durft hij niet.
Juf Jedermann is nieuwsgierig
geworden. Van een schubbenkop heeft ze wel gehoord en gelezen, maar ze heeft er
nog nooit een gezien en dat zegt ze ook. Ze mag hem bekijken.
Op het karton zijn allemaal
snippers van een kartonnen eierdoos geplakt in de vorm van een gezicht, maar
wat het zo leuk maakt, is de fantasie waarmee je gebruik kunt maken van de
speciale vormen en kleuren van de eierdozen.
Qua fantasie schiet hij te
kort, dat is duidelijk, maar hij heeft verschrikkelijk zijn best gedaan om er
toch iets van te maken. Alleen dat is al een compliment waard!
‘Oh Jan Peter, wat is hij goed gelukt!’, roept
ze uit.
En even, heel even, ziet ze
wat een compliment bereiken kan. Er glijdt een trotse glimlach over zijn ‘uitgestreken’
gezicht.
.jpg)
