Juf Jedermann Blogs Met Passie

De fusie verloopt moeizaam, terwijl juf Jedermann ondanks privéproblemen juist zo positief aan dit schooljaar begon. Met haar nieuwe collega’s kan ze goed opschieten, maar met enkele ouders hebben alle juffen van haar oude school problemen. Op eigen houtje is een groepje een roddelcircuit gestart om die juffen eruit te werken. Als ze uit de gang weggestuurd worden, staan ze even later vanaf het schoolplein naar binnen te gluren en bekritiseren alles. Bloednerveus en onzeker wordt ze ervan. De taak om een eenheid te maken van haar groep 4 met achtentwintig leerlingen van vijf verschillende scholen – waaronder vijf leerlingen zonder Avi-niveau en twee die niet kunnen schrijven - wordt er niet makkelijker door. Met een cursus bij leesgoeroe Ed Koekebacker hoopt ze dat probleem op te lossen, maar wat moet ze met die ouders? Elke keer moet ze zich bij de directie verantwoorden en dat gaat steeds moeizamer. Voorlopig lijkt er niets positiefs in te zitten.

De afsluiting van de Kinderboekenweek staat voor de deur. ‘Jongens, wat gaan we doen? Het moet wel met Muziek te maken hebben.’ Ze heeft intussen de positieve kanten van haar groep ontdekt: Ze zijn creatief, heel zelfstandig en weten meestal wat ze willen. ‘Denk er maar over na, morgen praten we verder.’ ‘Juf’, zegt James de volgende dag, ‘ik had gedacht aan We will rock you en dat ik dan met de gitaar zou optreden.’ Hij haalt een cassettebandje uit zijn la, pakt zijn meegebrachte gitaar en voert een fantastische playback op. ‘Super James, dat gaan we zeker doen.’ Door zijn optreden zijn er nog een paar jongens enthousiast geworden. Er zijn er meer die een gitaar hebben en die willen ook meedoen. ‘Ik heb een speelgoedgitaar’, zegt Evert, ‘mag dat ook?’ Natuurlijk mag dat.

Schuchtere Shayla zegt zachtjes: ‘Juf, ik heb mijn djembé meegenomen.’ ‘Oh’, zegt Patrick, ‘mag ik eens?’ Zijn hele lichaam swingt mee op de ritmes die hij uit de djembé tovert. Shayla kijkt beteuterd. ‘Neem jij hem maar. Je kunt het beter dan ik.’ Maar daar wil juf Jedermann niets van weten. Patrick mag de djembé van school. En wie een tamboerijn wil …. Zo wordt de tweede groep gevormd.

‘Wat moeten wij?, vraagt de rest. ‘Klappen’, zegt ze, ‘en dan ‘We will rock you!’ zingen, dat doen ze op het bandje ook.’ Het loopt goed, maar het vult maar drie minuten. Ze piekert zich suf. Hoe kan ze hier nou toch iets meer van maken? Dan schiet haar de vertelpantomime over een koningin die altijd huilt te binnen. Die was leuk! Zou het lukken om die te herschrijven? Ze gaat er thuis direct mee aan de slag. Zo ontstaat ‘De koningin houdt niet van muziek’. Zouden ze het wat vinden?

Niemand heeft commentaar, wat de doorslag geeft, is dat ze geen moeilijke rollen uit hun hoofd hoeven te leren. ‘Wie wil de koning zijn?’ Jeffrey, de clown van de klas, steekt enthousiast zijn hand op. Kirsten wil dan wel koningin zijn, ze zijn verliefd op elkaar. Die twee, koninklijk zittend op de verjaardagstronen van de kleuters, spelen echt heel goed. Jeffrey straalt in een zwarte mantel met goudstiksels en een gouden kroon op zijn hoofd en de lieftallige Kirsten heeft haar kroontje niet eens nodig. Ze is toch al een ster in de ogen van de jongens. Ze maken trouwens allemaal indruk. Door alle complimenten en het welgemeende applaus bloeien ze op. Zie je wel, we kunnen heus wel wat.’  

Zelf moet ze zich later weer in de directiekamer melden. Nee hè? Welke roddel doet er nu weer de ronde? Het huilen staat haar nader dan het lachen. ‘Als er weer commentaar is, stop ik ermee.’, besluit ze. Maar de directrice is opgetogen! ‘Mevrouw Manders was hier. Ze zei: ‘Ik kom mijn excuus aanbieden. Ik zat er helemaal naast. Die juf is juist een hele enthousiaste juf, mijn Daniëlle is dol op haar.’ Dat wilde ik je even vertellen. Fijn hè?’ Juf Jedermann realiseert zich nu pas hoe dicht ze erbij was om het op te geven. ‘Pfff’, zucht ze opgelucht, vol goede moed om verder te gaan.