‘Zaterdag
zijn de wedstrijden in de sporthal.’
Tjitte
is enthousiast. Hij is al maanden aan het trainen met groep 8 voor het scholenkampioenschap
basketbal.
‘Leuk,
zijn ze er klaar voor?’, vraagt juf Jedermann nieuwsgierig.
Tjitte knikt.
Tot zijn grote verbazing komt
ze kijken. Zelf vindt ze het niet zo vreemd. Groep 8 is tenslotte ook haar
groep al is het maar een middag per week. Het gekoelde, alcoholvrije biertje dat
ze voor hem meeneemt is helemaal welkom in de warme sporthal.
‘Juf,
gooit u ook mee?’, vragen ze hoopvol, want de dag wordt afgesloten met een
serie vermaledijde basketworpen. Iedereen ziet ertegen op.
Op de Pabo, oké, kweekschool
heette het toen, gingen haar vijf schoten op de basket er altijd achter elkaar
in, behalve als het om een cijfer ging. Het lukte gewoon niet als er druk op
stond.
Juf
Jedermann schudt haar hoofd. Ze heeft zeker twintig jaar geen bal meer gegooid en
dat zegt ze ook. Stel je voor dat ze door haar verliezen!
Tjitte doet wel mee. Ze staan
in een rij achter elkaar en mikken in een veel te hoog tempo op de basket. De
voorste rent steeds weer naar achteren tot hun tijd om is. Dat had ze zeker
niet gekund, ze heeft tijd nodig om te richten.
‘Och,
mag ik het een keer proberen?’, zegt ze als de scheidsrechter na het
eindsignaal de bal wil meenemen. Ze is nu echt nieuwsgierig geworden of ze het
nog kan. Vol spanning kijkt groep 8 toe, maar deze keer hangt er niets van af,
dus - net als twintig jaar geleden – mikt ze rustig en zonder zenuwen op de
basket. De bal gaat er in!
Ook al
telt het niet meer mee, ze dansen enthousiast om haar heen, slaan op haar
schouders of vallen haar om de nek van blijdschap. De mond van de
scheidsrechter valt open van verbazing.
‘Ze
hadden u beter kunnen inzetten.’, zegt hij eindelijk. ‘Nog zo’n shot en jullie
waren winnaar geweest.’
Ja
hoor. Doet ze niet mee omdat ze bang is dat ze verliezen en nu verliezen ze,
omdat ze niet meegedaan heeft. Het moet niet gekker worden.
