Juf Jedermann Blogs Met Passie

‘Kijk. Nu heb ik een springplank in de zwemtoren.’

Myrna is bijna zes. Ze zit op zwemles en het gaat heel goed. Daarom past ze de toren - die ze al eerder van Duplo gemaakt had - aan. Eerst onderaan een bak, het zwembad dus. En bovenin de toren een springplank bij de openslaande deuren. Ze demonstreert hoe de deuren open gaan en laat een poppetje naar beneden springen. Juf Jedermann geniet ervan als ze ziet hoe Myrna haar fantasie uitbreidt met ervaringen uit haar leven of misschien is het wel andersom.

Frederik, die negen geworden is vandaag, zegt niets. Hij zit op de grond met om zich heen allerlei puddingbakjes en schaaltjes waarin hij de legoblokjes vooraf al op kleur gesorteerd heeft. Hij bouwt moeiteloos een vreselijk ingewikkeld pakket, terwijl hij stap voor stap de handleiding volgt. Ook knap, maar heel anders. Frederik heeft structuur nodig om zich lekker te voelen.

‘Nog 15 minuten en dan gaat Myrna naar boven.’ Ze spelen nog heel even door en dan wordt alles in een mum van tijd opgeruimd, op de bouwwerken na, die in een hoek mogen blijven staan. Zelfs op Frederiks eigen tafeltje zijn de poppetjes, superhelden, oude ballonnen, plaatjes en andere prullaria zo gestapeld, dat je nauwelijks ziet dat er wat staat.  Juf Jedermann weet wel beter, want hij heeft haar alles laten zien.

Als Frederik even weg is, loopt ze ernaartoe. Ze zou het niet in haar hoofd halen uit zichzelf iets te pakken of te verplaatsen. Haar oog valt op een strook papier met een stuk of zeven à acht plaatjes. Het doet haar denken aan de beertjes van Meichenbaum omdat er een vraagteken op het eerste plaatje staat. Zonder de strook aan te raken probeert ze te  achterhalen waar de tekeningetjes voor staan, maar ze spreken niet voor zichzelf. Hierbij heeft ze echt uitleg nodig. 

‘Waar kijk je naar?’

Frederik staat in zijn pyjama achter haar. Juf Jedermann wijst naar de strook.

‘Die kregen we van de meester, mijn vriendje en ik, we begrepen er eerst niets van.’

Nou zij ook niet en dat zegt ze dan ook. Ze moeten er samen om lachen. Hij begint op te sommen wat zij dachten bij het zien van de plaatjes. Zo grappig om te horen. Het zou een eyeopener zijn geweest voor zijn meester. 

Als hij naar boven is, precies op tijd voor het tandenpoetsen en voorlezen, bekijkt ze alle plaatjes nog eens goed. Dan begrijpt juf Jedermann het ineens. Het gaat er helemaal niet om wat zij als juf vindt. Die eenvoud van de berenplaatjes dient een doel! De afbeeldingen hoeven niet aantrekkelijk te zijn, dat leidt af. Je moet in een oogopslag begrijpen wat er van je verwacht wordt. Ook als je wat ouder bent en er meer plaatjes nodig zijn en zeker als je autistisch bent.