Juf Jedermann Blogs Met Passie

‘Ik ga morgen op de fiets naar de jaarmarkt. Iemand zin om mee te gaan?’ En tot haar verbazing reageert Rien, een veel jongere collega. Hij is al jaren van plan om eens naar de solexrace te gaan, maar er is nog nooit iets van gekomen. Dat zal vast gezellig worden, want hun voorliefde voor taalgrapjes, woordspelingen en soms bijna hysterische aandacht voor spelling levert alleen al genoeg gespreksstof op. En over het lesgeven is het laatste woord ook nog niet gezegd. Ze heeft er zin in!

Als ze op de jaarmarkt zijn, ziet ze t-shirts hangen met teksten zoals ‘Ik ben niet schizofreen. Het gaat goed met ons.’ Ze is er dol op. ‘Is dat niets voor jou?’, vraagt ze, wijzend naar een paar leuke teksten. Hij ritst zijn jack open en laat haar zijn t-shirt zien: ‘Ik heb geen ochtendhumeur. Je moet me gewoon met rust laten.’ ‘Ik heb net een serie gekocht vorige week’, lacht hij.

Als ze later op een terrasje even iets gaan drinken, informeert hij naar de workshop voor dyslectici en adhd’ers, waar ze onlangs is geweest. ‘Hoe was het?’, vraagt hij geïnteresseerd, ‘heb je er nog wat aan gehad?’ Ze vertelt dat de workshop over het belang van een positieve benadering ging: weg met al die etiketjes, spreek de kinderen positief aan. ‘ADHD en dyslectici, mmm, heeft dat niet te maken met een voorkeur voor rechter hersenhelftactiviteiten?’ Ze moet hem gelijk geven, want een deel van de theorie sloeg daar inderdaad op.  ´Ik hoor ook bij de ‘right-sided-brained-people’ volgens de cursusleidster, alleen ben ik talig, velen niet.’ ‘Dan ben je in goed gezelschap’, zegt Rien, ‘Albert Einstein schijnt ook tot die groep behoord te hebben ! ´Ik word vast niet zo beroemd’, dient ze hem van repliek,’ want ik ben niet linkshandig, ik ben geen dyslecticus en ik ken de tafels wél´.  

Het kraampje met speelgoed zou ze normaal gesproken voorbij gelopen zijn. Nu blijft ze staan. Er is een bak met allerhande voorwerpjes voor maar vijftig eurocent. Haar oog valt op een kleurig, houten trekpopje van een clowntje. Leuk voor de babykamer van haar pasgeboren achternichtje. Al snuffelend vindt ze nog een houten tangram en een jojo, niet voor die kleine meid natuurlijk, puur nostalgie. Maar wat ze dan onderin de bak vindt! Een minuscuul houten potje met een perfect sluitende schroefdeksel. Wat een vakwerk! En bovenop zit een helderrood lieveheersbeestje, zo schattig! Melktandendoosje staat erop. Verkocht! Het doosje is een aardigheidje voor haar collega, die net gehoord heeft dat ze zwanger is. Voor twee euro totaal voelt ze zich de rijkste mens van de wereld.

De races zijn wel erg rokerig en benauwd. Als ze daarna wat gaan drinken om het stof weg te spoelen, komt de workshop weer ter sprake. ´Is het een aanrader voor het onderwijs? ´Zeker weten, vooral die positieve benadering waarop de nadruk wordt gelegd´, zegt ze. ‘Je krijgt er heel veel handvatten aangereikt: Speed reading voor dyslectici, Copingvaardigheden om kinderen te helpen om beter met tegenslagen om te gaan, Focusing om o.a. de concentratie te verhogen en te leren omgaan met ‘moeilijke’ gevoelens en het maken van MindMaps. We hebben veel ook bij elkaar uitgeprobeerd. Heel leerzaam dus!’ Rien wil alles weten. Ook voor de terugweg gespreksstof genoeg.

Maandagmorgen, als ze het melktandendoosje nog even bewondert voor ze het inpakt, ziet ze ineens  waarom zoiets moois zo weinig geld kostte. Oh, dit kan ze echt niet geven. Als ze Rien het doosje laat zien, kijkt hij verbaasd. ´Dat heb ik toch al gezien? Ik was erbij, weet je wel?´ Maar op haar aandringen pakt hij het van haar aan, kijkt, wil het teruggeven en bekijkt het dan nog eens vol ongeloof. ´Dat meen je niet´, zegt hij. Er staat niet ‘melktandendoosje´, maar ´melktadendoosje´. Ze hebben het geen van beiden gezien. En een ADD’er zou oog voor details hebben? Weg met dat etiket! Positief benaderen is duidelijk de beste manier: hun lach schatert door de school.