Als door de bliksem getroffen kijkt juf Jedermann naar de foto. Harrie, schiet er door haar heen. Natuurlijk is hij het niet, Harrie is al een volwassen kerel, misschien wel met een gezin en een baan, want het is een aardige tijd geleden dat hij bij haar op school zat. Nee, niet lange Harrie met het rode haar, maar de kleine blonde. Met zijn ‘gekrulde’ lippen, kuifje en ondeugende ogen.
De foto raakt haar elke keer weer. Arme Harrie, hij moest zien te overleven in een grillige groep, terwijl hij zelf vaak impulsief de meest onverwachte en onverstandige dingen deed. Ze had met hem te doen. Harrie lag overhoop met iedereen. Als er een ongewild lastig was, was hij het wel, met alle gevolgen van dien. ‘Altijd ik hè?’, werd zijn favoriete uitroep.
Juf Jedermann is daarom erg verbaasd als ze er na een dagje invallen een ‘vriend’ bij heeft. Hij is rustig, luistert goed, houdt zich in en vliegt voor haar. Is dat nou die ‘moeilijke’ Harrie? Ook als ze in haar eigen klas werkt gaat het door. Harrie blijft haar trouw. ‘Kan ik wat voor u doen, juf? Zal ik het bord even schoonmaken? Wanneer komt u weer eens bij ons in de klas?’ Ze begrijpt er niets van.
Als ze na een schoolfeest resoluut zijn jonge en onvermoeibare moeder verplicht zelf eerst iets te eten en een slaatje voor haar neus zet, komt ze er achter waarom.
‘Je bent écht net mijn moeder. Niet alleen uiterlijk, maar ook in je doen en laten. Je praat zelfs net als zij.’
Zijn oma blijkt zijn toevluchtsoord in moeilijke tijden.
‘Bij haar is Harrie een ander kind. Ze blijft rustig, luistert naar hem en ze houdt van hem zoals hij is.’
Weer een bewijs dat een ‘moeilijk’ kind moeilijk is, omdat wíj – leerkrachten en klasgenoten - de juiste snaar niet weten te raken. Er is altijd een weg naar zijn hart te vinden.
Jammer dat de routebeschrijving vaak in een andere taal geschreven is en dat de vertaling soms té lang op zich laat wachten.
Een nieuwe taal leren valt niet altijd me, maar we moeten het blijven proberen.
