Juf Jedermann Blogs Met Passie

Joris gebruikt zijn speeltijd meestal om spinnen te vangen. Vaak neemt hij de spinnen in zijn hand om zijn klasgenoten, vooral de meisjes en het liefst ook de juf, de doodschrik op het lijf te jagen. Maar bij juf Jedermann lukt dat niet. Ze ving vroeger zelf namelijk ook spinnen. Met een gebogen takje, waarvan ze in één hand de uiteinden vasthield,  schepte ze de spinnenwebben om de spinnen goed van dichtbij te kunnen bekijken.  Ze probeert dit idee bij Joris te promoten, want sommige spinnen kunnen pijnlijk bijten, maar hij gelooft haar niet.  Tot hij echt gebeten wordt. ‘Au!’, roept hij keihard. Een paar meisjes die te vaak bang geweest zijn, giebelen van leedvermaak en met een blik  van ‘eigen schuld, dikke bult’ lopen ze snel weg, want je weet maar nooit. Maar Joris heeft zijn lesje geleerd.

Haar herfstprojectje ‘kriebelbeestjes’ loopt ten einde. De kinderen lopen als volleerde natuurvorsers door de tuin van school. Ze proberen voorzichtig, in speciaal daarvoor gemaakte potjes, diertjes te vangen die ze mee de klas in mogen nemen om te bestuderen. Ze zoeken onder stenen, rotte stukken hout en bladeren, wroeten in de aarde en snuffelen in de bosjes. Sommige kinderen griezelen nog een beetje, maar als alle beestjes veilig in de potjes zitten met de deksels erop, komt hun moed weer snel terug.

En Joris is weer in zijn element. Hij wacht tot bijna iedereen klaar is en aan zijn houding merkt ze dat hij iets van plan is. Ze let extra goed op hem. Als hij snel langs haar heen wil glippen, houdt ze hem tegen. ‘In elk potje een ander dier hè?’ ‘Ja juf’, maar terwijl hij dat zegt, houdt hij zijn potjes toch een beetje uit het zicht.  ‘Laat eens zien Joris, welke dieren ga jij onderzoeken?’ Op het eerste gezicht lijkt het erop dat hij zich aan de regels heeft gehouden, tot haar oog op het derde potje valt. Joris heeft er twee spinnen in gedaan! En om hun territorium verdedigen zijn ze aan het vechten. Ze haalt de deksel van het potje en wipt beide spinnen eruit. Ze rennen ieder een kant op. ‘Zo’, zegt ze, ‘je mag proberen in twintig tellen een nieuw diertje te vinden. En ze begint te tellen: 1, 2, 3’ en voor ze bij de twintig is, zit er een nieuwe spin in het potje.

Het is heerlijk om de kinderen aan het werk te zien. Ze bestuderen de beestjes met een loep, maken er tekeningen van, proberen het soort te achterhalen aan de hand van een zoekkaart, letten daardoor goed op het aantal poten, wel of niet aanwezige vleugels en andere details. Jane blijft uit de buurt van Joris. Echt blij is ze nog steeds niet als er een spin in de buurt is, maar ze gilt in ieder geval niet meer.

‘Juf’, zegt ze, ‘bent u niet bang voor spinnen? ‘Nee, eigenlijk niet’, zegt juf Jedermann en herhaalt nog eens hoe fijn het is dat er spinnen zijn. ‘Durft u ze beet te pakken?’ ‘Kleintjes wel’, zegt juf Jedermann, maar voor een grote spin gebruik ik meestal een doek of een glas met een stukje karton, maar echt grote of gevaarlijke spinnen zul je in Nederland in het wild niet tegenkomen. ‘Bent u wel eens bang geweest voor een spin?’ Ze aarzelt. Ze zijn nu net zo fijn bezig. ‘Weet je wat?’, zegt ze, ‘het is bijna Halloween en dan zal ik jullie het verhaal vertellen van de spin die in mijn huis zat’, want iedereen is gestopt om naar hun gesprek te luisteren. ‘Echt gebeurd?’, vraagt Jane. ‘Echt gebeurd’. En dan gaan ze allemaal gauw weer aan het werk, want hun dieren moeten straks weer vrijgelaten worden en dan moeten ze klaar zijn.