Juf Jedermann Blogs Met Passie

‘Kijk juf, klaar.’ Juf Jedermann krijgt een werkboek onder haar neus gedrukt. De enige woorden die hij heeft onthouden -  ik, rik, naam en maan – staan overal met grote hanenpoten ingevuld en hij is er heel trots op. Door zijn extra kleuterjaar steekt hij letterlijk met kop en schouders boven de rest uit, maar hij ‘bakt er geen pepernoot van’. Later zal na een uitgebreid onderzoek blijken dat zijn IQ onder de 70 ligt. Ondanks zijn leeftijd en zijn lichaamsbouw is hij de enige in groep 3 voor wie het lezen te vroeg is begonnen en veel te snel gaat.

Zijn twee puberbroers  die na hun vaders dood - afgelopen zomer - totaal zijn losgeslagen, nemen hem  vaak ’s avonds nog op sleeptouw en maken hem op de verkeerde manier wijzer dan goed voor hem is. Geen wonder dat je dan wel eens in de war raakt. Af en toe verdwijnt hij onder zijn tafel, daar heeft ze door het raam een keer een foto van gemaakt toen hij er geen erg in had.

Vandaag komt er iemand van welzijnswerk om haar Sinterklaascircuit te filmen. Hier en daar helpt ze met de opdrachten als ze in haar ooghoek ziet dat David weer eens onder zijn tafel verdwijnt. ‘We missen je zo als je hier blijft zitten’, zegt ze als ze voor hem neerhurkt, ‘kom je er weer gezellig bij?’ Hij haalt onverschillig zijn schouders op. ‘Sinterklaas bestaat niet eens’, zegt hij dan intens verdrietig. Hebben zijn broers hem al weer een illusie ontnomen? Verdorie, waarom toch?   

‘Nou, dat zeg je wel, maar wie geeft mij dan elk jaar weer al die cadeautjes?’ ‘Je moeder toch?’, zegt hij een beetje weifelend. ‘Mijn moeder woont hier niet eens, die woont helemaal in Rotterdam!’ ‘Nou, je vader dan?’ ‘Die heb ik niet meer’, zegt ze. ‘Ik ook niet’, fluistert hij. Hij kruipt onder zijn tafel vandaan door deze onverwachte overeenkomst met de juf en kijkt aandachtig naar haar. Nu twijfelt hij toch weer. Ja David, denk maar eens goed na, wie zou het dan moeten doen?

Op de ouderbijeenkomst wordt de film enthousiast bekeken. Ouders vinden het heerlijk om  hun kind op de film te zien. Ook David komt in beeld, onder de tafel, en even later ziet ze opnames van zichzelf in ernstig gesprek met hem verwikkeld. Ze zijn het er allemaal over eens dat hij van slag is. Zijn moeder zucht. ‘Zou je die grote knullen niet? Waarom wachten ze niet tot na de Sinterklaastijd?’ Ze legt uit waarom ze graag nog even heeft dat hij in Sinterklaas gelooft, daarna is het allemaal niet zo belangrijk meer: ‘Hij is dit jaar nog uitgenodigd voor het feest op Arthur’s werk.’ Dan vraagt ze wanhopig: ‘Heb jij misschien een idee hoe we dit kunnen oplossen?’ Juf Jedermann belooft dat ze het zal proberen, maar ze weigert hem iets voor te liegen.

De schoenen zijn gezet en dat betekent dat ze de volgende morgen met z’n allen tegelijk naar binnen gaan om te kijken of er wat in zit. David kiest juist dit moment om zijn twijfels aan iedereen kenbaar te maken en uit te leggen hoe het volgens zijn broers in elkaar zit met Sinterklaas. Het wordt tijd dat ze ingrijpt, want het is aan de ouders om hun kind in te lichten, niet aan klasgenoten. Gelukkig heeft ze de foto - waar David onder de tafel zit - ingepakt met zijn naam erop voor zich liggen. Ze roept hem bij zich. ‘Kijk eens.  Wat staat erop?’ David herkent zijn eigen naam.  ‘Voor mij?’ Een heel scala aan emoties is van zijn gezicht af te lezen. Zijn Sinterklaasfeest is gered, al weet hij het niet.

Bij het uitpakken van de foto kijkt hij meteen achterom naar het raam. Hij staart er een tijdje naar en laat dan iedereen de foto zien. ‘Kijk, van Zwarte Piet gehad.’, zegt hij beretrots. ‘Die heeft hij stiekem van me genomen toen hij door het raam keek.’ Aardig onder de indruk kijken ze toch eerst nog even naar de juf. Helaas, die kan het bevestigen noch ontkennen, ze is net even heel druk bezig.