Juf Jedermann Blogs Met Passie

Haar collega van groep 6 klampt juf Jedermann even aan als ze langs loopt op de gang. ‘Zou jij er straks nog vijf van mij kunnen helpen met de getallenlijn? Ze hebben moeite om grote getallen op de juiste plaats te zetten.’ Juf Jedermann bekijkt de werkboeken om te zien waar de problemen zitten.  Als ze later de leerlingen komt halen, ziet ze het gezicht van Frank vertrekken. Blèh. Hij heeft duidelijk geen zin in zo’n saaie rekenles, hij wil aktie.

Frank heeft bij haar in groep 3 gezeten. Een echte straatjongen, maar zó zachtaardig voor kleuters dat de juffen graag een beroep op hem doen. Dat merkt ze ook nu weer als ze naar de werkruimte lopen: ‘Dag Frank! , roepen de kleuters die op de gang spelen. Met Frank heeft ze een band. Al loopt hij met een paar vrienden kattenkwaad uit te halen, roept hij steevast als ze langskomt: ‘Dag juf Jedermann’, waarop zijn vrienden hem verbaasd aankijken. ‘Zeg jij je juf nog gedag?’, vraagt er soms een, waarschijnlijk denken ze geschokt: ‘Stommeling, hoe kan je nou de aandacht op ons vestigen!’  

‘Draai je maar om’, zegt ze. Ze heeft voor iedereen een post-it-blaadje met een groot getal gemaakt. Ze plakt het op hun rug. ‘Hè, ik dacht dat we moesten rekenen?’, fluistert Ayse. Ze kan nog net het ‘yeah’ gebaar inhouden. ‘Probeer er maar eens achter te komen welk getal er op je rug staat.’, zegt juf Jedermann en ze legt uit hoe het spel gaat. Je noemt een getal en een andere leerling kijkt en zegt ‘hoger’ of ‘lager’, daarna doe je hetzelfde bij de leerling die jou geholpen heeft. Dan kies je weer iemand anders. Als je iemand voorzegt, krijg je allebei een nieuw getal en moet je opnieuw beginnen. Wie het getal raadt, krijgt zijn briefje en plakt het op zijn buik. Op je buik? Ja en dan ga je in de juiste volgorde voor het bord staan: het kleinste getal eerst, het grootste getal het laatst. Franks gezicht begint op te klaren. Ze gaan spelletjes doen! Nou, daar is hij altijd wel voor te vinden. Ze hebben er trouwens alle vijf zin in.

Het wordt een hele bedrijvigheid, eerst om het getal te achterhalen en dan het vergelijken en schuiven zodat de getallen in de juiste volgorde komen te staan, maar het lukt. Ze spreken de getallen goed uit, kennen de waarde en het belangrijkste, ze hebben geen problemen met de grootte ten opzichte van elkaar. Fijn zo´n positieve start. Maar nu moeten ze nog ontdekken wat je moet weten om te kunnen bepalen waar het getal geplakt moet worden. Op het bord zet Juf Jedermann steeds weer andere getallen bij de streepjes op de getallenlijn en dan moeten alle post-its weer op een andere plaats geplakt worden. Soms dicht bij elkaar en soms met een hele grote afstand ertussen. Ze is niet gauw tevreden, want daar was het fout gegaan in hun werkboek. Maar niemand vindt dat erg. Voor ze het weten hebben ze de foute sommen goed in hun werkboek staan, mét stickers en zelf gezette krullen, want daar vroegen ze om. ´Ik begrijp het juf´, zegt Ayse als ze bij al haar fouten nu een krul kan zetten. ‘Ik heb alles goed. ’t Is eigenlijk helemaal niet moeilijk’. De andere vier beamen dat. ‘Mooi’,  zegt ze, ´daar gaat het om. Als jullie het niet meer moeilijk vinden, dan kunnen we terug naar de klas. ’ Ze ziet de teleurstelling op alle vijf de gezichten.

‘En’, zegt hun juf, ‘hoe was het?’ ‘Leuk!’, zegt Frank als eerste. Zijn juf kijkt hem verbaasd aan. ‘Leuk?’ ‘Ja’, zeggen ze nu alle vijf. ‘Leuk!’ Als juf Jedermann nog even de aandachtspunten met haar collega doorneemt en deze op de lijst aftekent dat hun werk af en goed is, kijkt juf Jedermann rond en ziet dat ze alle vijf de lachende smiley kleuren, want ze mogen altijd hun mening geven over de les. Frank lacht naar haar. Als ze gedag zegt, komt hij nog even snel naar haar toe en fluistert hoopvol: ‘Morgen weer, juf? Ik vond het hartstikke leuk.’ Maar dat zit er niet in, hij heeft te goed zijn best gedaan. Hij begrijpt het.