Juf Jedermann Blogs Met Passie

Het kereltje huilt echt de hele dag, al dagen achter elkaar. Zo zielig. Dat iemand zo lang en zo veel huilen kan! Raken tranen dan niet op? Stel dat het haar zoon was? Hij zit ook net op de basisschool. Stel dat hij ook zijn dag zo zou doorbrengen? Is er dan echt geen oplossing voor te bedenken?

Omdat twee kleuterjuffen van deze school voorlopig zijn uitgeschakeld en ze op deze school stage heeft gelopen om een aanvullende akte te halen, is ze gevraagd voor het groepje allerjongsten. Dat ze het zo leuk zou vinden had ze nooit verwacht. Waarschijnlijk is ze er door haar moederschap naartoe gegroeid, maar dat is meteen ook de reden dat ze het huilen niet meer kan aanhoren. Het gaat bij haar door merg en been, ook al is het nog zo zacht.

De net afgestudeerde Kirsten krijgt de andere klas met al wat oudere kleuters. Deze juf heeft nog weinig werkervaring en weet niets van het werken met kleuters. Lekker stel dus samen. En in die klas zit een jongetje dat huilt vanaf het moment dat hij binnenkomt tot het moment dat hij weer naar huis mag. Kirsten spreekt met iedereen die er maar een beetje verstand van heeft om een oplossing voor dat huilen te vinden, want ze wordt er zelf ook gek van. Het jochie zou dolgraag bij mama en zijn nieuwe zusje willen zijn. En hij mist het zingen in de klas. Aan het laatste valt wat te doen, maar hij volhardt in zijn huilen. Zelfs de ervaren derde kleuterjuf weet het niet meer.

Juf Jedermann’s hart breekt. ‘Kan jij de beide groepen in de gaten houden?, zegt ze tegen Kirsten. ‘Ik weet niet hoe lang het gaat duren, maar ik blijf doorgaan totdat hij stopt met huilen. Dit kan zo niet langer.’ Ze wijst naar Anton, die snikkend naar buiten is gekomen en verloren midden op het plein is blijven staan terwijl alle andere kinderen spelen en genieten van het mooie weer. ‘Wat ga je doen dan?’ Kirsten vindt alles best als het huilen maar ophoudt. ’Net doen alsof het mijn eigen kind is’, zegt ze. Juf Jedermann loopt naar Anton, tilt hem op en draagt hem in haar armen naar een verlaten stoel en gaat erop zitten terwijl ze Anton tegen zich aandrukt met haar armen om hem heen. Hij reageert er niet op, maar verzet zich ook niet. Het gesnik blijft gewoon doorgaan. Ze zegt niets en wiegt hem alleen maar wat heen en weer en geeft kusjes bovenop zijn weggestopte hoofdje.

Zo zitten ze samen een hele tijd op de stoel, zij wiegend en neuriënd, hij snikkend. En dan begint ze te praten. Op alles wat ze zegt, schudt hij nee, nog steeds met zijn koppie weggeborgen onder haar armen, maar ze blijft maar doorgaan. ‘Zal ik een verhaaltje vertellen, zal ik een liedje zingen, wil jij een liedje voor me zingen, zullen we in de zandbak spelen?’ Ze noemt alles op wat er maar in haar hoofd op komt. ‘Zullen we samen dansen?’ Nu reageert hij eindelijk. Met een flauw lachje tilt hij zijn hoofd op om deze juf eens beter te bekijken. Als ze daarna zegt ‘Ik heb drie zusjes en jij?, kruipt hij uit haar armen omhoog en begint hij honderd uit te praten met rode huilogen en een schone neus. Het snot zit op haar t-shirt, samen met een grote, zilte, natte plek.

Enthousiast vertelt hij over zijn zusje, wijst waar hij woont en vertelt blij dat ze straks gaan knutselen en muziek gaan maken. Ze lopen samen hand in hand over het schoolplein om te kijken wat hij wil doen. Even later is hij met andere kinderen in de zandbak aan het spelen alsof hij nooit een traan gelaten heeft. De ervaren juf komt snel even naar haar toe en vraagt: ‘Hoe heb je dat in vredesnaam voor elkaar gekregen?’ ‘Ik heb net gedaan alsof het mijn eigen  kind was, kijk maar ’, zegt ze en wijst op haar t-shirt. ‘Getverderrie’, laten die twee zich tegelijkertijd ontvallen. Tja, urine, ontlasting, braaksel en snot zijn onlosmakelijk verbonden met het moederschap. Maar ze wil zich toch maar liever eerst even opknappen voor de kinderen weer binnen komen.