Juf Jedermann Blogs Met Passie

‘Ga je ook naar de rommelmarkt?’

Rianne loopt met haar man dezelfde kant op als zij.

Eh, eigenlijk niet, ze was het helemaal vergeten, ze ging een krantje kopen.

Maar als ze toch die kant op gaat, waarom eigenlijk niet?

Veel campinggasten proberen zo hun overtollige spulletjes kwijt te raken. Rommel heeft ze genoeg, maar nu er weer kinderen bij haar over de vloer komen, kan de speurtocht naar spelletjes, boeken en puzzels weer beginnen. Hoera!

Het is al aardig druk bij de kraampjes, hoewel het nog vroeg is. Bij een mollige jongen met vlasblond haar blijft ze staan. Hij biedt spelletjes aan. Zit er misschien iets bij voor een regenachtige dag in de caravan?

Ja! Er ligt een gloednieuwe doos Wie is het?.

Dan herkent ze de jongen pas. Hij heeft kortgeleden na een watergevecht zo’n beetje de hele doucheruimte onder water gezet met een paar andere boefjes. Een vriendin heeft hem de hele ruimte laten dweilen. De meeste kinderen uit het groepje waarmee hij regelmatig speelt, luisteren wel bij de eerste waarschuwing, hij niet. De beheerder moet er eerst bij komen. Zouden dit het soort kwajongensstreken zijn die ‘juffen’ in de kiem smoren?  De reden waarom jongens ‘meesters’ nodig hebben? Maar iemand moet dan toch wel de grenzen aangeven?

Hoeveel wil je ervoor hebben?, vraagt ze.

Hij kijkt naar zijn moeder, die zegt: ‘Zeg jij het maar.’

‘€1,50’, zegt hij na lang denken.

‘Nog nieuw, nooit mee gespeeld.’, vult zijn moeder aan als extra aanbeveling.

Dan is het misschien wel wat voor die kleine meid, voor 5 december, schiet er door haar heen. Ze maakt voor alle zekerheid de doos open. Het spel is echt nog nieuw, de onderdelen van het plastic frame zitten zelfs nog aan elkaar vast. Er liggen een paar losse kaartjes in de doos, die zijn natuurlijk voor achter de venstertjes.

‘Is het compleet?’, vraagt ze voor alle zekerheid. Weer kijkt hij naar zijn moeder. Wat is-t-ie tam! 

‘Ja hoor’, zegt de vrouw overtuigend. Blij rijdt juf Jedermann terug naar de caravan met een paar dikke pillen – de e-reader moet nog maar even wachten – en het spel.

Het spel moet door een volwassene in elkaar gezet worden, staat er op de doos.  Als ze thuis is, maakt ze hem snel open. Ze krijgt de schrik van haar leven. Er horen helemaal geen losse kaartjes maar hele kaarten in het frame. En een van die kaarten is gedeeltelijk verknipt.

Een actie van een ongeduldige jongen?

Ouders die hem laten aanmodderen?

Wie zal het zeggen.

Gelukkig lukt het haar de verknipte kaart met plakband weer in elkaar te zetten. Al snel kijken Thomas en consorten haar vrolijk - en ogenschijnlijk onbeschadigd - vanachter de luikjes aan. Ze is er blij mee! Maar met de jongen heeft ze medelijden. Het lesje bedrog richt vast meer schade aan.

Arm kind. Vrienden kun je kiezen, ouders niet.