Juf Jedermann Blogs Met Passie

Zuchtend wrijft ze over haar ogen en haalt haar beide handen door haar haren. Wat een dag zeg. Niet normaal. Wat waren ze druk! Zou er misschien storm op komst zijn? Ze houdt het voor gezien vandaag. Meenemen wat ze thuis kan doen en morgen voor schooltijd de rest. Ze besluit nog even een ‘bakkie’  te gaan  halen, misschien dat koffie ervoor kan zorgen dat die opkomende hoofdpijn niet doorzet. En dan naar huis voor de ‘broodnodige’ rust na deze hectische dag. 

De buitendeur blijkt open te staan. Ze kan zich niet herinneren dat hij openstond toen ze naar de keuken liep. Waar heeft ze met haar gedachten gezeten? Als ze met de deurknop in haar handen staat om hem te sluiten, ziet ze in haar ooghoek iets bewegen . Dat komt vast door de ‘ogen’ die ze volgens veel kinderen in haar rug heeft. Oei, deze niet bang aangelegde juf voelt hoe haar nekharen overeind gaan staan en op haar armen verschijnt ‘kippetjesvel’, zoals Karim  het onlangs noemde.

‘Ha juf’, klinkt het achter haar. Even verstijft ze en dan draait ze zich langzaam om. Ze ziet twee mannen die zeker anderhalve kop boven haar uittorenen. Haar ogen glijden naar de gezichten. Eerst naar het gezicht van de jongste. Op de een of andere manier weet ze bijna altijd juist díe trekken te vinden die een naamloos gezicht een naam geven, al is ze zich daar niet bewust van. Een snelle blik naar de tweede man bevestigt wat ze al eerder zag: Erik Karstens en zijn vader!

Deze twee had ze hier zeker niet verwacht, want Erik is al zeker 10 jaar geleden naar het speciaal onderwijs gegaan, nadat er ADHD en PDD-NOS was vastgesteld en het duidelijk werd dat kleinere klassen en meer persoonlijke begeleiding  voor hem toch beter zouden zijn. ‘Kom verder, kom verder, willen jullie iets drinken?’ De mannen volgen haar naar de keuken en even later zitten ze gezellig met z’n drietjes aan de grote tafel te kletsen. Het gaat goed met Erik en daar is ze blij om. Hij heeft vroeger menig maal de hele school op zijn kop gezet en werd maar al te vaak bij haar afgeleverd als er echt geen land met hem te bezeilen viel.  Ineens staat Erik op en met zijn handen op zijn rug steekt hij een speechje af waar ze maar weinig van begrijpt. Dan komt er achter zijn rug een pakje tevoorschijn:  voor haar!

Als ze weer alleen is, kijkt ze nog steeds  vol verbazing naar de trofee die voor haar op tafel staat. Er komt weer ‘kippetjesvel’ op haar armen bij het lezen van de woorden  die onder de opgestoken duim staan gegraveerd:  J e  b e n t  e e n  k a n j e r!

Je hebt het mis Erik, je had hem aan jezelf moeten geven, want de enige echte kanjer ben jij!