Juf Jedermann Blogs Met Passie

‘De tien?’, vraagt ze geschrokken. ‘En heb je de meester gezegd dat ik zou meelopen?’ Hij knikt een beetje aarzelend.  ‘Angela’s moeder loopt de vijftien en als jij de tien wil lopen heeft hij ook een groepje voor jou. Hij vroeg of Frederique dan in jouw groepje mocht.’ Frederique is zijn dochter. Eigenlijk was ze het gesjor en gesjouw met vermoeide kleuters al een tijdje zat. Nu kan ze lekker doorlopen.

De eerste dag komt ze er al achter dat ‘doorlopen’ in de ogen van de lange-benen-generatie iets heel anders betekent dan voor haar. Na driehonderd meter vraagt hij namens het groepje: ‘Zullen we een stuk hardlopen, mam? We willen vooraan eindigen.’ Hardlopen? Tijdens de Avondvierdaagse? Ze kijken haar stuk voor stuk smekend aan, zelfs Frederique, die astmatisch blijkt te zijn. Voor juf Jedermann zit er niets anders op dan mee te rennen.

Het nare kuchje van het meisje begint zich tot benauwde en verstikkende hoestbuien te ontwikkelen. ‘Ga even met haar langs de dokter’, raadt ze aan. Daarna zit rennen er niet meer in. Juf Jedermann hakt de knoop door. ‘Ga maar’, zegt ze tegen de jongens die al staan te popelen om er vandoor te gaan. ‘Hier is jullie stempelkaart.’ Ze haalt haar eigen wandelboekje uit zijn rugzak. Als ze als laatsten - tegelijkertijd met de kleuters - aankomen, staat hij net trots de veertig bijgeschreven kilometers te bekijken. Dat telt aan! ‘Helaas’, zegt Frederique’s vader. ‘Ik heb het niet meegenomen, ik wist niet dat het kon. Volgende keer beter.’ Ze ziet het gezicht van die arme meid betrekken. Deze kilometers zouden zeker in haar boekje vastgelegd moeten worden. ‘Ik kom haar boekje morgen wel ophalen om het in orde te maken.’, zegt juf Jedermann.

‘Wat!’ , zegt ze boos, want ze vindt het zo onrechtvaardig. ‘U wilt het niet aftekenen? Dit meisje heeft het dubbele verdiend met haar astma en een acute bronchitisaanval!’ en ze beschrijft hoe de afstand gehaald is op louter doorzettingsvermogen. De man is er even stil van, dan pakt hij het boekje aan om het even later afgetekend terug te geven. Hij heeft er een prachtige  sticker bij gedaan. ‘Die heeft ze verdiend’, zegt hij berouwvol. ‘Dank u wel’, stamelt ze, beschaamd omdat ze zo uitgevallen is, maar ze is het helemaal met hem eens.