Juf Jedermann Blogs Met Passie

‘Woon jij hier?’, klinkt een kinderstem en als juf Jedermann opkijkt, ziet ze een jochie van een jaar of acht bij het hek van de buren staan. Hij is samen met een ouder jongetje en een wichtje van een jaar of drie. ‘Ik woon hier’, zegt hij, wijzend op de caravan achter hem, ‘maar ik ben nu bij mijn opa.’ ‘Wat leuk joh’, zegt ze, ‘dan zijn we buren. Gezellig hoor. Is dat je zusje?’ Maar die twee blijken geen van beiden familie te zijn. ‘Kijk eens wat ik kan’, zegt de kleine meid, die vindt dat hij nu genoeg aandacht heeft gekregen. Ze loopt naar juf Jedermann’s grindpad en zoekt er heel secuur een kiezel uit.

Als ze het steentje op het gras heeft neergelegd en er een centimeter of twee vanaf gaat staan,  begint ze te lijken op het kleine zwarte zwerfkatje dat als tegenprestatie voor juf Jedermann’s gastvrijheid af en toe een muisje voor haar wil vangen: Ze zakt wat door haar spillebeentjes en wiebelt met haar kontje, klaar voor een reusachtige sprong. Eindelijk durft ze, ze springt en ….. eindigt twee centimeter verder bovenop de steen. Juf Jedermann heeft geen idee of dit de bedoeling is en zegt neutraal: ‘Van wie heb je dat geleerd?’ ‘Mezelluf’, zegt het kleine ding trots, waaruit ze concludeert dat deze sprong precies werd uitgevoerd zoals bedoeld. ‘Knap hoor’, durft ze nu te zeggen. De jongens zijn niet onder de indruk.  ‘Ik ga weer’, zegt haar buurjongen. ‘Ja, doe dat maar, anders wordt opa ongerust.’, zegt juf Jedermann en voor ze het weet is ze weer alleen met nog een heleboel werk voor de boeg.

Ondanks al het werk dat er te doen is, is juf Jedermann blij met haar stacaravan. Ze moet trouwens nog steeds glimlachen bij dat woord*. Ze is net klaar met een afwasje als er op haar keukenraam getikt wordt. Oeps, door de open luxaflex ziet ze een reusachtige man die met zijn ontblote bovenlijf een groot deel van haar raam blokkeert terwijl hij de trap nog niet eens opgeklommen is. Vaag doet hij haar aan Obelix denken, waarschijnlijk omdat hij de rondingen op dezelfde plaats heeft zitten. Ineens klinkt de stem van een kennis in haar hoofd: ‘Ben je niet bang zo alleen op de camping?’ Nee, natuurlijk niet, of heeft dat terloops in de grond gestopte zaadje nu toch een beetje vruchtbare aarde gevonden? ‘Wat als …’, schiet er door haar heen, maar dan schudt ze dit nieuwe gevoel weer snel van zich af.

Ze doet de deur open. ‘Hallo’, zegt ‘Obelix’, ‘ik ben Jerom, je buurman.’ Door de verwaarloosde staat waarin zijn caravan verkeert en de stilte van de afgelopen weken, is ze al weer half vergeten dat die caravan nog steeds eigenaars heeft. ‘We zijn er, maar willen eerst koffie voor we aan de slag gaan.’ ‘Dat is weer eens wat anders dan een kopje suiker lenen’, denkt ze, maar hij reikt haar een vieze, glazen koffiekan aan ten teken dat er niet verwacht wordt dat zíj voor de koffie zorgt. Ze is niet zo’n huishoudelijk typje, maar ze moet toch de neiging bedwingen om de kan in haar afwasteiltje aan een grondige schoonmaakbeurt te onderwerpen. Met de gevulde kan gaat Jerom weer naar zijn vrouw. ‘Er is nog het een en ander te doen.’, zegt hij, wat ze alleen maar kan beamen.

Als juf Jedermann ’s middags op de fiets stapt om haar weekendboodschappen te gaan doen, staan er twee kolossale banken buiten bij haar buren. Op een van de banken ligt de vrouw des huizes uit te rusten. Als juf Jedermann terugkomt, zijn beide banken bezet. ’s Avonds is het doodstil in en om het verwaarloosde stukje grond. Ze zijn al weer vertrokken! ‘Hij kwam alleen even het water aansluiten.’, zegt iemand die een praatje met hem heeft gemaakt. ‘Maar dan hebben ze zichzelf overtroffen!’, zegt juf Jedermann terwijl ze de laatste tegel van haar nieuwe tuinpad op zijn plaats legt. ‘Ze hebben de banken ook buiten gezet, uitgeprobeerd en weer afgedekt met plastic.’ Ze gluurt er verlangend naar. Dan recht ze haar schouders. ‘Kijk eens wat ík kan!’, denkt ze trots terwijl ze de waterpas pakt.

*http://www.positiefleren.nl/jufjedermann/een-stacaravan-en-een-stapelbed