Juf Jedermann Blogs Met Passie

‘Ik wil niet, mama, ik wil niet. Mag ik alsjeblieft bij jou blijven?’ snikt ze zachtjes als de bus al rijdt. De tranen rollen over haar wangen. Haar kopje, omlijst met zwarte krullen, is helemaal wit weggetrokken. Chantal zit bibberend en bevend op haar stoel met een plastic tasje voor het spugen op haar schoot. Gelukkig heeft ze haar pogingen om uit de bus te ontsnappen opgegeven. Ze liep toch regelrecht in de armen van haar moeder die haar onverbiddelijk weer terug op haar plekje in de bus zette. En de pas afgestudeerde juf Jedermann heeft ook geen idee hoe ze deze paniekaanvallen moet stoppen, zoiets leer je niet tijdens de opleiding.

Juf Jedermann staat nog, terwijl de bus al rijdt. Ze kijkt trots naar haar stel. Stoïcijns laten ze het gesnik over zich heen komen. Er is de afgelopen weken  al zo vaak geprobeerd om Chantal te kalmeren, nu kletsen ze rustig door. Iedereen vindt schoolzwemmen juist een buitenkansje  en het staat bovendien nog eens garant voor een gezellige middag. Alleen Chantal denkt er anders over.    

Als haar ogen op het bibberende meisje blijven rusten, voelt ze medelijden. Wat gaat er in dat koppie om? Waar is ze zo bang voor? Na al die weken is het verzet, de angst en de tegenzin nog steeds niet verminderd. ‘Nog even en het spugen gaat beginnen. Ik  moet haar afleiden!´, denkt ze en slingert  zich in de rijdende bus naar Chantals stoel. ‘Hoe was het feest van je opa en oma, Chantal?’, vraagt ze terwijl ze zich stevig aan een paal vasthoudt. ‘Dat was toch zaterdag?’ En wonder boven wonder verschijnt er door de tranen heen een lach op haar gezicht. ‘Meid’, vertel, vertel!’ Ze schuift op de lege plek naast haar. ‘Zo te zien is het heel leuk geweest, want je moet er nu nog om lachen. Heb je dat versje nog opgezegd?’

Eindelijk is de impasse doorbroken. Chantal begint te vertellen over het feest, de grappige toneelstukjes, over haar eigen gedichtje dat opa en oma zo mooi vonden, de gezongen liedjes, de dansjes en nog veel meer grappigs. Niet meer te stoppen is ze. Heel even is het doodstil in de bus als tot iedereen doordringt dat ze niet meer huilt. Dan gaat het gebabbel weer door alsof het de gewoonste zaak van de wereld is. Het ‘spuug’tasje glijdt op de grond zonder dat Chantal het merkt. Het is een heerlijke dag geweest, dat wordt wel duidelijk tijdens haar geklets. Voor ze er erg in hebben, stopt de bus al voor het zwembad. ‘Allemaal je zwemspullen bij de hand?’, vraagt ze net als altijd. Erik graait geschrokken onder zijn stoel. ‘Wil jij even voor me tellen, Chantal? Dan weten we tenminste hoeveel leerlingen er straks op de terugweg weer moeten instappen.’

De zwemjuf en –meester kijken verbaasd, maar houden wijselijk hun mond. Wat een rust! De  zwemles gaat uit de kunst en van het bange meidje is ineens helemaal niets meer over. Die meid durft alles, kan alles, hoe is dat nou toch mogelijk! Ze wordt een voorbeeld voor de rest van de klas.

‘Weet je nog van het zwemmen?’, vraagt Chantals moeder, die jaren later tijdens een reünie achter de bar staat. ‘Na het behalen van haar diploma´s kwam ze al snel in de zwemselectie en sleepte menig medaille in de wacht, mijn kleine, bange meisje.  Ik heb haar overal naar toe gebracht. We hebben wat afgereisd. ’ ‘Zonder spugen?’, vraagt juf Jedermann, waarop ze alle drie in de lach schieten. ‘Wat was er toen eigenlijk aan de hand?’, vraagt ze, maar zowel haar moeder als Chantal weten het niet. Af en toe gebeurt zoiets gewoon.