Juf Jedermann Blogs Met Passie

Ze denkt er serieus over om haar akte te gaan halen. Ze is wel bevoegd om in het básisonderwijs handvaardigheid te geven, maar daar worden tegenwoordig nog maar weinig vakleerkrachten ingezet. Misschien kan ze zo haar werkgebied uitbreiden en van haar hobby haar beroep maken.

‘Dan heb ik een buitenkansje voor je’,  zegt de vakleerkracht van haar zoon, als ze bij haar informeert. Juf Jedermann kijkt Cherry verwachtingsvol aan. ‘Ik ga er een paar maandjes tussenuit,  ik zoek nog een vervanger.’  

Een van de scholen waar juf Jedermann voor haar invalt, is een schattig schooltje in de kern van een aangrenzend dorp. Knusser kan het niet. Het eerste wat opvalt als je binnenkomt, is de enorme zitkuil in de hal en het ouderwetse orgeltje. Al gauw werkt ze er ook tijdelijk in groep 3 op haar vrije dagen. In het leesboek gaat het net over schaduw en schimmen. Daar heeft ze genoeg ideeën voor. Ze spelen schaduwtikkertje op het schoolplein, proberen met hun handen schaduwdieren op de muur te maken en tekenen de schaduw van elkaar en van een stok na – om dan te ontdekken dat de schaduw later op de dag ergens anders staat. Lastig als je  daar - net als in het leesboek - een schat hebt begraven. Die  schat vind je dan nooit meer terug. Als nieuwe opdracht kiest ze voor deze groep een schimmenspel, want daar kan ze meteen muziek en drama in verwerken.  

‘Eerst prik je met de prikpen een gaatje in zijn arm of been. Daar maak je het ijzerdraad aan vast. Plak hem dan pas op het stokje.’ De laatste hand wordt aan de schimmen gelegd en straks, na het oefenen,  gaan ze alles voor elkaar opvoeren. De deur van het lokaal gaat open. De directeur komt binnen en trekt een stoel bij. ‘Weet je nog iets voor de weeksluiting vrijdag?’, vraagt hij. Ze belooft erover na te denken, maar hij maakt nog geen aanstalten om weg te gaan. Het is ook echt gezellig in de klas. Af en toe klinkt er zachtjes een muziekinstrument en achter de poppenkast proberen steeds twee leerlingen om de beurt hun act uit met steeds wisselende groepjes kritische toeschouwers. 

‘Leuk!’, zegt hij terwijl hij met een schuin oog de proefvoorstellingen in de gaten houdt. ‘Alles komt aan bod, muziek, toneelspel en zelfs dans, al is het een beetje houterig’, zegt hij lachend en met een knipoog, want op dat moment maken de schimmen net een armbeweging bij Ik stond laatst voor een poppenkraam. Het is inderdaad een grappig gezicht.  ‘Ik denk niet dat je nog langer hoeft na te denken nu ik dit gezien heb. Zouden jullie dit vrijdag willen opvoeren?’ Nou, dat willen ze wel!  

In de zitkuil zitten alle groepen vol spanning te wachten op de traptreden. De aankondiging ‘Nog nooit vertoond’ maakte iedereen al nieuwsgierig, maar het is ook nog nooit donker geweest tijdens een voorstelling. Als de lampen achter het doek worden aangeknipt, kijkt iedereen ademloos toe en als de directeur aan het eind onverwacht op zijn orgel meespeelt bij ‘Ik stond laatst…’ doen ze allemaal mee. Zelfs groep 8. Ze hebben indruk gemaakt, dat is zeker.  Het is even doodstil tot het licht aan gaat en dan krijgen ze een overweldigend applaus. Wat is ze trots op het stel!

Cherry is weer terug en bestookt juf Jedermann met vragen. Juf Jedermann knikt ja, het was erg leuk om te doen. Schudt nee, want ze gaat haar akte niet halen. Teleurgesteld zegt Cherry: ‘Ik had zo gehoopt dat je later het stokje van me zou overnemen!’, maar juf Jedermann weet het zeker. Ze blijft gewoon ‘knutselen’ op haar oude manier, want het voor de klas staan wil ze voor geen goud missen.