Juf Jedermann Blogs Met Passie

De vakantie is voorbij. Juf Jedermann en haar duo-partner hebben al dagen op school doorgebracht om  - in overleg met de kleuterjuffen - het lokaal zo goed mogelijk in te richten met meubilair op maat. De boel is opgeruimd, materialen zijn gesorteerd en de werkboeken zijn geschreven. Vandaag gaat het echte werk beginnen! Langzaam stroomt de klas vol met kinderen en ouders. Ze bekijkt de nieuwe gezichten goed, schudt handen en hoort namen die ze tussendoor regelmatig even aan de juiste kinderen en ouders probeert te koppelen, af en toe spiekend op haar lijst. Spannend. Zal het haar in groep drie bevallen?

Dan kijkt ze stomverbaasd naar de deur. Een schattig ventje met een ontwapenende lach komt binnen op …. klompjes. Zijn moeder kijkt juf Jedermann verontschuldigend aan. ‘Heeft u er bezwaar tegen als Chris ze aanhoudt?, vraagt ze, als ze zich voorgesteld hebben. ‘Hij is er zo aan gewend. Het is een stukje van zijn persoonlijkheid geworden.’, vertrouwt ze haar even later toe als Chris zich onder zijn klasgenoten heeft gemengd.  Het lopen op klompen blijkt zijn aangeboren heupafwijking aanzienlijk te hebben verbeterd en de pijn te hebben verminderd. Maar nu wil hij er nog steeds geen afstand van doen. Hij voelt zich er heel zeker door.

Er is nooit een schoolregel uitgevaardigd die klompen verbiedt, dus wat haar betreft is het oké. ‘Ik heb wel voor alle zekerheid zijn schoenen meegenomen.’, zegt zijn moeder. ‘Misschien kan hij die dan in de pauze aan met buitenspelen’, stelt juf Jedermann voor, want ze vreest dat twee rennende klompjes achter hele series sportschoenen betekent dat Chris altijd de klos is met spelletjes. Dat blijkt een vergissing, wat anderen op sportschoenen kunnen, kan hij minstens zo goed op klompen, hij maakt alleen meer herrie. ‘Chris met de klompjes’, wordt een ‘hoorbaar’ begrip op school.

Groep drie blijkt vol te zitten met leergierige, enthousiaste leerlingen en betrokken ouders, zodat ze nooit hulp te kort komt als ze haar fantasie de vrije loop laat. Ze vindt zelfs vrijwilligers voor de lange wandeling naar het strand om er de vuurtoren te tekenen, te picknicken, spelletjes te spelen en een ijsje te eten, dat ook al weer door ouders wordt gebracht. Het valt niet mee om afscheid te nemen als het schooljaar afgelopen is. ‘Volgend schooljaar wordt natuurlijk anders en dat is maar goed ook, maar ook weer leuk’ probeert ze over te brengen op de kinderen, al ziet ze ongeloof op sommige verdrietige gezichten. Ze weet dat zo iets moeilijk te geloven is op zo’n moment. Als na een paar weken een van de meiden tijdens een bezoekje verzucht: ‘Wat boffen we toch, wij hebben steeds de liefste juffen’ en de rest van het groepje bevestigend knikt, weten ze pas dat de juf gelijk had.

Chris staat na de opkomst van de sociale media als een van de eersten in de vriendenlijst van juf Jedermann, gevolgd door verscheidene ouders. Hij wil journalist worden leest ze in de krant. Met zijn ontwapenende lach stapt hij al heel jong overal op af. Als je lekker in je vel zit, kun je ver komen. De foto’s op zijn website liegen er niet om. Hij ziet kans menig Vip te interviewen en het einde is nog niet in zicht. Ze helpt hem in het begin een beetje, maar zodra hij bekende journalisten begint aan te schrijven, heeft hij haar hulp niet meer nodig.  

Een moeder, die door het vuur gegaan is voor haar dochters omdat sommige scholen hun problemen niet oplossen maar verwijderen, schrijft jaren later in een mail:  ‘Ik moet het even kwijt, dus mail ik jou. Dankzij jullie, in samenwerking met mij’, schrijft ze met een knipoog, ‘heb ik hier in huis twee prachtmeiden rondlopen.’ Het is maar dat je het weet: met een betrokken directeur, een hecht team en inzet van de ouders wordt elk nieuw schooljaar weer leuk.