Peinzend staart juf Jedermann naar
de knoppen van haar ladenkast. Veel van wat ze ooit bedacht heeft voor handvaardigheid
hangt daar nog steeds. Zelf gemaakt om een stap voor stap-beschrijving te
kunnen maken, om te ontdekken welke moeilijkheden je tegenkomt en hoe je die
kunt ontwijken of oplossen. Opruimen is niet haar sterkste kant, maar in de
kerstvakantie gaat ze - al vanaf haar jeugd - ertegenaan. Weg ermee, denkt ze,
het hangt er al jaren.
Vol goede moed begint ze alles
er af te halen tot ze bij het Moederdagcadeau van groep 6 komt. Het is een
minipoppetje van chenilledraad met een kraal als hoofd en aangekleed met een
jurkje van stof. Op haar haren van zwart glansgaren een hoedje en in haar hand een
bosje bloemen. Ze wordt overweldigd door herinneringen. Het fatale motorongeluk
van een van de vaders, een wanhopige moeder met losgeslagen zonen. Ze herinnert
zich ook nog haar twijfel of het geschikt was voor jongens én meisjes.
‘Kijk
eens, juf. Ik wist niet eens dat ik het kon.’, zegt hij trots als hij bij haar
staat. Van alle poppetjes die ze heeft gezien is dit poppetje echt het mooist.
‘Prachtig
Roberto!’
‘U mag
het wel hebben als u het zo mooi vindt.’, zegt hij tot haar stomme verbazing.
‘Ik weet niet of mijn moeder het wil.’
‘Ik
heb er zelf een’, zegt juf Jedermann en haalt haar eigen poppetje uit haar tas.
‘Geef het nou maar aan je moeder. Ze is er vast heel blij mee.’
En of ze er blij mee was! Trots
vertelt hij dat ze het poppetje meteen aan de lamp heeft gehangen.
Eerst
herkent juf Jedermann hem niet als hij jaren later bij haar langskomt. ‘Roberto!’,
roept ze verrast. Ze ziet het ineens. ‘Wat leuk!’ Ze praten honderd uit over
alles wat er gebeurd is in de afgelopen jaren en dat is een heleboel, maar
gelukkig heeft hij zijn verantwoordelijkheid genomen.
Ineens zegt hij: ‘Weet u nog
dat poppetje dat ik toen gemaakt heb? Het hangt er nog.’
Juf
Jedermann kijkt bedachtzaam naar haar ladenkast als ze alles weer heeft opgehangen.
Zo
gaat het nou elk jaar, Roberto.
Het hangt
er nog.
