Juf Jedermann Blogs Met Passie

‘Jedje, zou jij de Cito willen afnemen?’ Anke, de kleuterjuf, kijkt haar hoopvol aan.

‘Is goed’, zegt ze, ‘maar ik heb er geen ervaring mee.’

‘Er staat in de handleiding precies wat je moet doen. Wat je mag zeggen en wat juist verboden is.’, legt Anke uit. ‘Er gaat wel wat tijd in zitten.’

Hoeveel tijd weet juf Jedermann gelukkig nog niet. Om problemen voor te zijn neemt ze de handleiding mee naar huis.

De volgende dag start ze met groep 2. Ai, jammer, er zijn een paar zieken.

‘Juf Jedje, ik wil naast haar zitten.’, zegt een klein erwtje van anderhalve turf hoog met een benauwd stemmetje, terwijl ze naar een ander meisje wijst, maar ze moet het echt alleen doen.

Het heeft nog heel wat voeten in de aarde voor ze kan beginnen. De vloer is zo heerlijk glad, net een glijbaan. En voor de broodnodige variatie valt er af en toe iemand van zijn stoel, trouwens ook onder de toets gebeurt dat regelmatig.

‘Doe je boekje maar eens open allemaal. Zie je de fiets?’

Het blijkt al snel, dat als je de fiets ziet, je er toch voor kunt kiezen om ergens anders aan de slag te gaan. Gelukkig is dit de oefenbladzijde. Kan ze meteen voordoen hoe je een foutje kunt herstellen.

Ze loopt bij elke nieuwe bladzijde rond om het juiste plaatje bovenaan te laten aanwijzen en het afdekblad neer te laten leggen. Geen overbodige luxe.

Nog voor ze de eerste vraag heeft opgelezen, zet Hayden een streep onder een van de plaatjes.

‘Hoe kan dat nou?’, vraagt ze stomverbaasd. ‘Ik heb nog niets gezegd!’

‘Ik weet wat je gaat vragen.’, zegt hij vol zelfvertrouwen.

In dit lokaal woont een klein monstertje dat steeds weer punten afbreekt of potloden op onverklaarbare wijze door de lucht laat vliegen. Gelukkig heeft Anke een hele voorraad potloden klaargelegd.

Na twee bladzijden kijkt Jimmie verontrust om zich heen.

‘Waar is de ketting?’, vraagt hij verschrikt. ‘Ik moet poepen.’

Ze zijn net allemaal geweest, maar dat is geen belemmering voor andere schatjes. Er volgt een wachttijd van een kwartier waarin de achterblijvers naar hartenlust tekenen. Niet alleen op het afdekblad. Maar dat maakt ze straks wel schoon. Sommigen hebben de smaak echt te pakken en gaan door als de toets weer begonnen is.

‘Nou heb ik geen zin meer’, zegt Lisa vlak voor het einde en gooit haar potlood op de grond. Ze is de enige niet die geen zin meer heeft. Juf Jedermann zou het liefst hetzelfde doen.

‘Nog even doorzetten, lieverd. We zijn bijna klaar.’, zegt ze rustiger dan ze zich voelt en laat haar het potlood weer oprapen. Moeizaam maken ze het eerste deel af. Juf Jedermann huivert.

Het is een regelrechte ramp. Dit moet nog zeven keer, waaronder vier keer met de jongste kleuters. Die arme schapen.

Op vrijdag, veertien dagen later, is Richard beter. De laatste, eindelijk! Omdat ze - één op één - tegenover hem aan zijn tafeltje zit, schiet het gelukkig lekker op.

‘Ik ben ziek geweest’, zegt hij, alsof ze dat niet wist en niest.

Recht in haar gezicht. Ze voelt de spetters, die ze gauw afveegt met een papieren doekje.

‘Richard, hand voor je mond!’, zegt ze geschrokken.

Keurig doet hij twee kleine namaakkuchjes achter zijn hand, maar het kwaad is al geschied.

In het weekend ligt ze ziek in bed.

Maar ze voelt zich voldaan….. de cito-uitslagen zijn uitgewerkt, besproken en ingeleverd. Als ze weer beter is, kan juf Jedermann ermee aan de slag.