Juf Jedermann Blogs Met Passie

Er blijkt jaarlijks een vandalismeproject gehouden te worden in hun groep. Ze komt erachter omdat ze een brief van de gemeente ontvangt waarin staat dat het materiaal voor de tentoonstelling uiterlijk voor volgende week vrijdag in de hal van het gemeentehuis moet hangen. Materiaal? Tentoonstelling? Ze weet nergens van. Nog een geluk dat ze een herinnering sturen, anders had ze het niet eens geweten. ‘Jullie hadden er nooit aandacht voor!’, zegt de vorige leerkracht van groep 7 verongelijkt, maar juf Jedermann verdenkt hem ervan dat hij het moedwillig verzwegen heeft.  

Ze is vastbesloten ervoor te zorgen dat er namens hun groep een wand wordt ingericht. ‘Halen we dat nog, denk je?’, zegt haar duo-partner Evelien. Ze is niet zo van de creatieve haastideeën, maar wel altijd bereid om een aangedragen idee professioneel en met volledige inzet uit te voeren. Juf Jedermann ontvouwt haar plan. Evelien krijgt ’s maandags alle medewerking van de directeur. Ze maakt in plaats van de gymles - gewapend met een fototoestel - een wandeltocht in de omgeving van de school. Helaas, voorbeelden van vandalisme genoeg: gesloopte schommels en wipkipjes in de speeltuintjes, lelijke graffiti op muren, geknakte jonge aanplant en nog veel meer. Bij elke vondst die de leerlingen doen, zet Evelien er een paar in verontwaardigde houdingen bij om er een foto van te maken. Het wordt duidelijk dat het project nog steeds nodig is.

Omdat ze na hun tocht echt boos zijn over de gevaarlijke situaties die er door de vernielingen zijn ontstaan, komen er prachtige stukjes tot stand. Ze laat de door haar onderstreepte zinnen uittypen en hun namen komen er duidelijk bij. Daarna printen,  op grijs papier plakken en stervormig uitknippen.  Ze redt het niet onder schooltijd, ze besluit om het dan maar mee te nemen naar huis. Van behang knipt ze tientallen stenen en maakt een muur met een gebarsten raam op grote, grijze vellen. De schoolnaam komt er lekker kleurrijk bij met graffitiletters van regenboogpapier. De foto’s en de stervormige teksten worden als beschadigde plekken op de muur geplakt. Om het werkstuk een 3D-effect mee te geven plakt ze een sliert groene klimopbladeren van papier ruimtelijk op met op elk blad een naam van een leerling. Iedereen is dolenthousiast als ze het werkstuk laat zien voor ze het wegbrengt! ‘Juf, we winnen vast een prijs!’, zegt Mario. ‘Eh, dat is de bedoeling niet, Mario. We doen het voor de eer.’ Maar ze heeft het wel gehaald na vele uren overwerk. Pfff.

Kort na de opening ontvangt ze een uitnodiging om met een paar vertegenwoordigers van de groep op woensdagmiddag naar het gemeentehuis te komen. ‘We hebben vast een prijs gewonnen.’, veronderstelt Mario, die zich opgeeft om mee te gaan. Maar alle scholen zijn er. Ze krijgen limonade, snoep, een film, een praatje en géén prijs, want daar ging het helemaal niet om. Het voelt voor iedereen die zijn vrije middag heeft opgeofferd een beetje als anticlimax. ‘Dat was het dan,’, zucht juf Jedermann in zichzelf, ‘een hoop werk voor niets, want geen kip komt natuurlijk kijken.’ Ze begrijpt nu wat haar collega al die jaren heeft gevoeld, maar ze blijkt te vroeg met haar conclusie.

‘Ik moest in het stadhuis zijn. Klopt het dat er werk van jullie school hing? Leuk gedaan.’, hoort ze van verscheidene kennissen. ‘Knap stukje werk en dat in zo’n korte tijd’, zegt de directeur als hij de tentoonstelling bezocht heeft. Een paar collega’s vallen hem bij. Huh, wat leuk dat er zo veel zijn gaan kijken. Als ze de complimenten doorgeeft aan de leerlingen, komen ze los. ‘Juf, mijn moeder is er ook geweest en ze vond onze inzending het mooist.’, zegt Kahn. ‘Mijn ouders ook’, zegt Rineke en meer leerlingen reageren. Het voelt alsof de hal van het stadhuis hun Hall of fame is  geworden! Juf Jedermann glimt, net als de hele groep trouwens. En vernielen? Daar doen ze de eerste jaren zeker niet aan mee!