Juf Jedermann Blogs Met Passie

‘Morgen, 1 april,  komt de inspecteur op school. Hij wil alle gegevens van de leerlingen zien. Geen probleem hoor, alles staat in de computer, maar helaas zijn de gegevens over de strikdiploma’s kwijt! Willen jullie je diploma alsjeblieft morgen mee naar school nemen als jullie het gehaald hebben? Dan kan de inspecteur een aantekening maken dat ook dat in orde is.’ De directeur doet in elke klas doodernstig zijn verhaal en deelt daarna briefjes uit  om de ouders in te lichten.

Als de leerlingen de volgende dag op school komen, worden er in groep 3 en 4, maar ook in groep 5 en 6 nog, veel strikdiploma’s ingeleverd. Zelfs in de bovenbouw zijn er een paar die het bij zich hebben, al zit er soms een briefje bij met ‘1 april’ erop.

‘Juf, ik heb het niet’, fluistert Tim. Juf Jedermann zit toevallig naast Tim in de kring omdat haar nieuwe, pas afgestudeerde duo-partner voor de klas staat. Ze kijkt vragend naar hem. ‘Een strikdiploma, ik heb geen strikdiploma, want ik kan het nog steeds niet!’, klinkt het paniekerig. Daar hebben ze dus niet bij stilgestaan toen deze 1 aprilmop bedacht werd. Het grapje is zeker niet bedoeld om kinderen voor gek te zetten! Ze pakt de oefenkaart die op de kast ligt en doet Tim een paar keer langzaam voor hoe je strikken moet. Daarna mag hij het zelf proberen. Het begin lukt goed, maar bij het maken van de tweede lus gaat hij steeds de fout in. Juf Jedermann helpt hem zonder woorden. Ze doet het nog eens langzaam voor op het kritieke punt of ze geleidt zijn hand naar de juiste plaats, natuurlijk zonder de andere juf te storen en zonder iets te zeggen. Oh, wat wil hij het graag leren en na een kwartier lukt het hem! Nog een paar keer en ja, hij heeft het onder de knie. Precies op tijd.

Er klinkt een klopje op de deur en de deur gaat open. Wie nog twijfels had, heeft ze nu niet meer. De man die binnenstapt is het prototype van een inspecteur, keurige in het pak en met een aktetas onder zijn arm. Hij schuift zijn bril nog even stevig op zijn neus en stelt zich voor aan de juffen en de kinderen. Hij houdt eerst een praatje over het belang van een strikdiploma en komt uiteindelijk op de hamvraag: ‘Juffrouw, kunnen alle kinderen in deze klas strikken?’ ‘Wie kan er veters strikken, steek je vinger maar op’, zegt de nieuwe juf en de vingers van alle leerlingen gaan omhoog, ook de vinger van Tim. De juf legt uit dat niet alle diploma’s boven water zijn gekomen, maar dat ze echt allemaal kunnen strikken. ‘Zo’, zegt de inspecteur, die de vader van deze juf is, ‘is er dan misschien iemand die het voor wil doen of moet ik er een aanwijzen?’ Nog voor de man is uitgesproken springt Tim overeind en roept: ‘IK!’

Zo trots, zo blij heeft ze nog nooit een achtjarige jongen gezien bij het maken van een strik. En dan komt het hoge woord eruit. Hij kon nog geen strikken maken, maar heeft het vanmorgen geleerd. ‘Wie heeft het je dan zo snel geleerd? Je moeder?’, vraagt de inspecteur verbaasd. ‘Nee, de juf’, zegt hij. ‘Knap hoor’, vindt de inspecteur, ‘maar begrijp ik het goed dat je nog geen diploma hebt? Dan wordt het tijd dat je er een krijgt.’ De aktetas gaat open en de inspecteur haalt er een leeg strikdiploma uit. Het wordt wel een heel erg officieel document deze keer, want naast zijn naam, de datum 1 april, het jaartal en de handtekening van de juf komt nu ook de handtekening van de ‘inspecteur’ erbij te staan.

Dat het inderdaad een superprestatie is, blijkt pas na schooltijd. ‘In een kwartier? Hoe heb je dat in vredesnaam in zo’n korte tijd voor elkaar gekregen?’, roept zijn moeder verbaasd.  ‘Wij zijn met z’n allen al vier jaar bezig om hem strikken te leren: ‘Zijn opa, oma, ik en ook zijn vader als hij daar logeert.’