Juf Jedermann Blogs Met Passie

‘Juf, juf! Michiel durft niet meer van de glijbaan en nu is er file!’ Naast haar staat Elise opgewonden aan haar mouw te trekken. Ze behandelt Michiel als een broertje, omdat haar moeder zijn oppasmoeder is. En nu voelt zíj zich verantwoordelijk voor hem tijdens het schoolreisje naar het speelparadijs. Gelukkig maar.

Juf Jedermann heeft nog niets bemerkt van de opschudding, maar als ze in een paar stappen naar het overdekte trappensysteem van de glijbaan loopt,  ziet ze dat het waar is. Zo ver als ze omhoog kan kijken staan wachtende kinderen. Heel gevaarlijk. ’Tatuutatuu.  Achteruit allemaal, hier is de eerste hulp bij ongelukken’. Sommige leerlingen hebben nog niet eens gemerkt dat er iets mis is, ze staan gewoon al minuten lang zonder klagen te wachten. Waren ze op school ook maar zo geduldig. ‘Wat is er dan, juf?’ ‘Michiel zit vast op de glijbaan.’ De kinderen die nog terug kunnen, gaan achteruit van de trap af en de rest maakt plaats voor haar. En ja hoor, als ze bijna boven is, ziet ze dat Michiel midden op het hoogste platform  zit en hij is duidelijk van plan zich niet meer te bewegen. Ze vindt het in ieder geval al een hele prestatie dat een jongste kleuter zo ver gekomen is. ‘Kom maar’, zegt ze met uitgespreide armen, terwijl ze de hele trap blokkeert, zodat hij niet het idee krijgt dat hij eraf kan vallen en wonder boven wonder durft hij dat aan. Hij krabbelt voorzichtig op, loopt naar haar toe en slaat zijn armpjes stevig om haar nek met zijn ogen achter de brillenglazen even heel stijf dichtgeknepen.

Ze durft hem er niet af te tillen om hem op haar arm achterstevoren mee naar beneden te nemen. Dus hij moet het zelf doen. Dat betekent voor hem achteruit op een tree stappen zonder te zien wat hij doet. En daar heb je een groot vertrouwen in de onbekende juf voor nodig.  ‘Nu moeten we de trap af. Durf je op je buik te gaan liggen?’, zegt ze rustig, terwijl ze achter hem staat. Hij gaat meteen op zijn buik liggen en langzaam trekt ze hem half tillend naar zich toe. Met zijn ene been laat ze hem de bovenste tree voelen. En als zij zijn tweede been er ook op heeft gezet, gaat hij stapje voor stapje naar beneden naar het lagere platform. Wat is hij opgelucht en als iedereen begint te klappen en iemand roept: ‘Goed van jou, Michiel’, is hij over zijn angst heen. Ze wil verder naar beneden, maar ze ziet hem verlangend  naar de glijbaan kijken.

Ze krijgt een idee. ‘Zullen we er samen afgaan, durf je dat? ’, vraagt ze,  ‘of wil je liever langs de trap weer naar beneden? ‘Met jou’,  zegt hij, zijn moed is weer terug. Elise, die alles met arendsogen heeft gevolgd zegt: ‘Oh juf, mag ik ook mee?’ Dat heeft ze wel verdiend. Eerst klimt Elise op de glijbaan en houdt zich stevig aan de rand vast. Michiel gaat achter haar zitten en juf Jedermann sluit de rij. ‘Klaar voor de start? Go!’, roept ze en Elise haalt haar handen van de rand en met z’n drietjes glijden ze naar beneden. ‘Leuk hè, juf?’, zegt ze als ze weer beneden staan. ‘Leuk hè, M…’, ze kijkt om zich heen. Michiel is er niet meer, hij staat al weer bij de rij en wenkt. ‘Komen jullie nog?’

‘Waar zat jij nou?’, vragen haar collega’s als ze even laten weer bij hen aan het tafeltje gaat zitten. ‘Oh, ik ben even met Michiel en Elise op de glijbaan geweest’. Toch niet van de hoge?, vraagt zijn juf verschrikt, ‘hij is nog maar net op school!’ ‘Nee, dat durft hij niet. Dat weet ik zeker.’, zegt juf Jedermann nuchter. Terwijl ze het zegt komen Elise en Michiel van de lagere glijbaan af. Michiel met één armpje stevig om Elise geslagen en met zijn andere hand zwaaiend naar de juffen. Zijn juf zet grote ogen op. ‘Begrijp je nou dat zo’n jongste kleuter dat al durft?’, zegt ze verbaasd.