Juf Jedermann Blogs Met Passie

‘Ik ben een tijger’, zei hij in groep 4, grommend en grauwend met uitgestoken nagels op zijn tijgerslofjes door de klas sluipend, watervlug, ongrijpbaar en niet te stoppen, terwijl iedereen nog aan het werk was. Zijn medicijn was uitgewerkt.

Verontwaardigd en boos kloppen de ouders van dit ‘Tijgertje’ bij haar school aan: Zijn juf heeft hem geslagen! En het voor zijn leeftijd kleine ventje met zijn kuifje en helderblauwe ogen doet vermoeden dat de school geboft heeft, want dom is hij niet. De directeur bedenkt zich geen moment: Tijgertje wordt zonder beperkende bepalingen  ingeschreven en komt bij haar en haar duo-partner in groep 3. Niemand kan bevroeden wat een impact deze handeling op de school heeft. Als hij in groep 6 verhuist, gaat er een zucht van verlichting door de school. Nieuwe leerkrachten horen nog zó vaak verhalen over Tijgertje, dat het aanvoelt alsof zij er zelf bij waren.

Het kleine ventje zorgt de eerste dag bij haar duo-partner al voor grote onrust in de klas. Hij werkt niet en is de hele tijd bezig op stiekeme wijze andere kinderen een loer te draaien. Als het bijna tijd is, begint hij te ‘pieken’ om zijn werk alsnog precies op tijd – netjes en goed! - in te leveren. Observaties van directeur en CED leveren niets op, want hij gedraagt zich dan voorbeeldig en vertelt thuis trots dat er al weer iemand naar hem is komen kijken. Bij het constateren van ADHD zijn de ouders opgelucht. Er klopt in haar ogen meer niet, maar er wordt niet verder gezocht. Als de ouders maar open geweest waren en met een uitgebreid onderzoek hadden ingestemd, zou er misschien meer uitgekomen zijn. En belangrijker, hij zou misschien te helpen zijn geweest. Maar de ouders schamen zich en proberen alles met de mantel der liefde te bedekken. ‘Het komt door mij’, zegt zijn vader, ‘als peuter was hij zo grappig, dan kon ik mijn lachen niet houden. Nu is het niet leuk meer, maar hij is niet meer te stoppen.’

De kinderen uit de klas hebben uit zichzelf al besloten om niet meer te lachen als hij iets grappigs doet – best wel moeilijk trouwens - en zijn gemene streken negeren ze zo veel mogelijk. De wekelijkse gesprekken op vrijdagmiddag, die soms een uur of langer duren, blijven voor juf Jedermann het hele schooljaar doorgaan. Wat een tijd wordt er in dit kind gestoken! ‘Heeft hij zo’n hekel aan mij’, vraagt ze de ouders vertwijfeld, maar ze blijkt zijn favoriete juf te zijn. Een twijfelachtige eer.

Dan komt zijn beschuldiging dat ‘de juf hem geslagen heeft’. Gaat de geschiedenis zich herhalen? Gelukkig niet. Al die gesprekken hebben toch nog nut gehad, want de ouders kennen haar nu door en door. Wat er werkelijk gebeurd is? Ze legt altijd rustig haar hand op zijn achterhoofd als hij nog niet aan het werk is om te voorkomen dat ze de klas stoort met haar waarschuwingen en zorgt er zo voor dat hij naar zijn werk kijkt en niet naar haar. Iets wat hij uren kan volhouden als ze daar geen stokje voor steekt. Die keer duikt hij onverwacht weg. Ze doet het voor, zodat de ouders zelf kunnen constateren dat de handeling veel van een klap wegheeft maar het absoluut niet is en hij werkt er stralend aan mee. Met pretlichtjes in zijn ogen kijkt hij naar haar. ‘Ha, ha, had ik jou mooi bijna ook te pakken’, is de uitstraling van die helderblauwe ogen onder zijn kittige kuifje. Griezelig.

Tijgertje is na zijn vertrek op drie andere basisscholen geschorst. In de laatste maand van groep 8 wilde hij graag terug komen ’naar zijn fijnste school’, maar met algemene stemmen is dat verzoek afgewezen. Niet al haar herinneringen zijn succesverhalen, ondanks een positieve benadering. Helaas. Het vervelende is dat het nog steeds aanvoelt alsof zij tekortgeschoten is.