Juf Jedermann Blogs Met Passie

‘We hebben vanmiddag lekker ‘huisgehouden’ in de klas.’, zegt juf Jedermann tegen Nina, haar buurvrouw met wie ze toevallig samen naar huis fietst. Nina is ook  juf, maar op een andere school. ‘Letterlijk hoor, we hebben alles opgeruimd en schoongemaakt.’ En raad eens? Er kwamen twee jongens  naar me toe om te vragen of ze mochten afwassen!’  Nina kijkt haar even  aan. ‘Dat is zo vreemd niet’, zegt ze, waarna ze weer voor zich kijkt. ‘In al die huizen staat tegenwoordig een afwasmachine, zelfs al hebben ze geen hap te eten. Dan is het wel leuk om een keertje af te wassen onder schooltijd.’ Dat is waar, daar heeft juf Jedermann niet aan gedacht. ‘Zoonlief moest me helpen vanaf zijn zevende.’, zegt ze. ‘Zo’n beetje elke avond heeft hij huilend geroepen: ‘Ik wou dat ik nooit zeven was geworden.’ Dat heeft hij volgehouden tot ik een afwasmachine kreeg. Nu ruimt hij de tafel af en de afwasmachine in, wat minstens evenveel tijd kost, maar hij geeft geen kik.’

Dan zegt ze peinzend: ‘Zijn wij in het onderwijs eigenlijk niet de aangewezen personen om dat vastgeroeste rollenpatroon te doorbreken? Zodat man en vrouw later op zijn minst samen zelf hun keuzes maken zonder dat ze door hun omgeving worden veroordeeld? Ik let er nu al op als ik iets vraag. Ik denk dat ik de Jip en Janneke-verhalen weer ga voorlezen, maar dan andersom.’ Haar buurvrouw werpt snel een vragende blik in haar richting. ‘Andersom?’ Juf Jedermann gaat door alsof ze aan het voorlezen is: ‘Jip heeft een idee. ‘Zullen we gaan afwassen? Hij pakt het trapje, zodat hij goed bij het aanrecht kan. ‘Nee, laten we indiaantje spelen’, zegt Janneke. Ze gaat meteen haar indianentooi halen.’  Nina barst in lachen uit. ‘Je bent me er een. Ben je dat echt van plan?’ ‘Nee hoor,’ zegt juf Jedermann, ‘het is maar bij wijze van spreken, maar ik vind wel dat er iets zou moeten veranderen. Je moet op zijn minst van die vooroordelen af.’

‘Doet Jean wel eens wat in huis?’, vraagt Nina. ‘Nee, niet veel. Hij dweilt de vloer wel eens. We hebben de taken eerlijk verdeeld, vindt hij. Hij loopt zijn continudiensten en onderhoudt onze volkstuin. Ik doe het huishouden, de boodschappen, de was en de strijk. Ik maak de kisten meegebrachte groente schoon en vries ze in en van de vruchten maak ik jam of appelmoes. Zijn eten kook ik op de meest onmogelijke tijden en maak ons brood klaar om mee te nemen. Juf Jedermann is er zelf verbaasd over als ze haar huishoudelijke taken zo op een rijtje zet. Haar buurvrouw niet, die knikt en glimlacht. ‘Maar, hij heeft wel eens boodschappen gedaan, al snap ik zelf niet waarom ik die op het lijstje genummerd had. Hij kwam thuis met één pak koffie, twee kratten bier en drie pakken melk. O ja, én hij heeft een keer een ei gebakken. ‘Zal papa het doen?’, vroeg hij, waarop dat ventje stomverbaasd reageerde: ‘Kan jij dat dan?’ Grinnikend fietsen ze verder.

‘En Abe?’, vraagt juf Jedermann. Ze ziet hem altijd bezig, dus die zal wel het nodige doen. ‘Die doet niets in huis, maar dat heb ik ook liever niet, want als hij helpt, heb ik alleen maar meer werk.’, zegt ze. ‘Hij wil wel, maar hij kan het niet. Hij ziet het gewoonweg niet.’ Dat kan juf Jedermann niet geloven en dat zegt ze ook. ‘Zal ik een voorbeeld geven? Ik kwam gisteren thuis en toen zei hij: ‘Ik heb de was voor je opgehangen.’ ‘Zie je wel, hij doet dus wel wat.’, zegt juf Jedermann triomfantelijk. Maar Nina gaat door: ‘Ik vraag: ‘Welke was?’ ‘Die in de wasmand zat’, zegt hij trots. Dus ik zeg: ‘Had ik die niet beter eerst even kunnen wassen?’ Gierend van de lach leggen ze de laatste meters naar huis af.

Ja, er was eens, lang geleden…. Er is toch wel wat veranderd. Ze maakt zichzelf graag wijs dat ze daar aan meegeholpen heeft.