Juf Jedermann Blogs Met Passie

‘Wil je me alsjeblieft weer helpen? Zeg maar wat ik voor jou kan doen en ik doe het. Ik wil wel een week voor je nakijken of zo!’ Juf Jedermann heeft een collega die ze benijdt om haar zelfvertrouwen en managementvermogens, maar ze is niet jaloers op haar, want als het op iets creatiefs aankomt, is deze collega volkomen  in paniek. Elk jaar, lang voor  5 december, zoekt juf Jedermann allerlei sites op internet voor haar op en reikt haar ideeën aan voor haar volgende surprise. Elk jaar staat ze toch op de laatste dag iets voor Trix in elkaar te flansen ‘omdat ze zo wanhopig is’.

‘Je bent gek! Waarom help je haar dan ook elke keer weer?’,  zeggen haar collega’s. ‘Laat haar toch haar eigen boontjes doppen.’ De een na de ander vertrekt, maar dat kan ze niet.  Het is namelijk  geen luiheid. Ze weet dat er de afgelopen weken al menig uur aan bedenken en uitproberen is voorbijgegaan, want Trix wil iets bijzonders en ze wil het echt graag zelf doen. De wanhoop en ontreddering slaan toe als ze ontdekt dat alles wat ze geprobeerd heeft niets meer is dan kinderlijk gepruts en dat er echt hulp moet worden ingeroepen.  En dat moment is nu aangebroken. Help, die surprise moet morgen af zijn!

‘Als je nu eens een grote Zwarte Piet maakt?’, stelt juf Jedermann voor. Ze heeft jaren geleden met groep 8 Zwarte Pieten gemaakt. Zo’n grote pop zal zeker succes hebben en daar is het Trix immers om te doen?  Zelfs de meest notoire antiknutselaar heeft er toen  iets moois van kunnen maken, dus waarom Trix niet? In gedachte ziet ze haar ‘Piet’ al stralend midden tussen de cadeaus zitten, als ze het niet doet is het een gemiste kans, dat weet ze. Maar alleen zal ze het niet kunnen, dat weet ze ook. ‘Wil je me alsjeblieft helpen?’, vraagt ze timide.

Trix vliegt van hot naar her om uit kasten, laden, klassen en containers de opgedragen materialen te pakken en dan kan het werk beginnen. Van kranten wordt volgens een bepaalde werkwijze - ooit in een oud knutselboek gelezen –het lijf van het Pietje gemaakt. De cadeautjes doet Trix in zijn armen, hoofd en benen. ‘Weet je het zeker, Trix? Dan moet de hele pop uit elkaar!’, waarschuwt juf Jedermann. ‘Ik maak wel een fotootje’, zegt Trix.

Het gaat best wel snel. Gelukkig is er nog zo’n fervente knutselaar op school. Ze heeft nog even tijd voor ze wordt opgehaald en leeft zich alvast uit op de kleding van crêpepapier. Ze kunnen met elkaar niet anders dan constateren dat het een enorm leuke Piet aan het worden is.  En als hij uiteindelijk met wat cadeautjes om zich heen in het lokaal op de grond zit, kan haar dag niet meer stuk.

Alle leerlingen die binnenkomen zijn meteen weg van het Pietje. ‘Oh juf’, wat is die mooi! Van wie is die, van u zeker?’ Trix haalt nonchalant haar schouders op. Je mag er nu eenmaal niet over praten wie de surprise gemaakt heeft, maar intussen maakt ze foto’s, tientallen foto’s en op elke foto staat ‘haar’ Zwarte Piet en ergens in een hoekje soms een leerling.   Maar dan komt in de loop van de morgen het moment dat hij ontmanteld moet worden. Nu dringt het pas tot haar door wat juf Jedermann bedoelde.  Ze zou het liefst de leerling tegenhouden. Slik. Achtste-groepers huilen misschien niet, maar hun juffen?

De volgende dag zit Trix al klaar om juf Jedermann’s schriften na te kijken. Beretrots dat haar surprise zo’n succes was. Iedereen mag de foto’s zien.  En volgend jaar? Volgend jaar gaat ze zelf wat moois maken, daarvan is ze overtuigd. Heerlijk toch, zo veel zelfvertrouwen en zo’n positieve instelling?