Juf Jedermann Blogs Met Passie

Als juf Jedermann de speelschuur openmaakt om het speelgoed te verdelen, ziet ze in de hoek drie paar stelten staan. Geen kind vraagt er om. Ze kijkt er met een schuin oog naar. Kan ze het nog? Ze pakt gauw een paar uit de hoek als iedereen aan het spelen is, maar kleuters zien alles! Wat ga je doen, juf?’ Een paar kleuters die net langs lopen, blijven nieuwsgierig staan. ‘Stelten’, zegt ze. ‘Dat heb ik vroeger vaak gedaan. Ik ben benieuwd of ik het nog kan!’ Stelten, wat is dat nou, nog nooit van gehoord. Dat willen ze wel eens zien. Zijn die dikke stokken met die grote stukken hout eraan vastgeschroefd dan niet bedoeld om op de aanhangwagen achter de trapkar te vervoeren?

En ja hoor, het lukt haar nog steeds. De kleuters die zijn toegestroomd – wonderbaarlijk hoe snel ze zo iets in de gaten hebben - klappen in hun handen. Ze vinden het wel op een circustruc lijken.  Dat willen ze ook leren! En voor ze het weet, staat er een hele groep kleuters om haar heen te dringen: ‘Nou ik, nou ik. Wil je mij helpen, juf?’ Maar zo makkelijk als het er uitziet, blijkt het niet te zijn. Dat hebben ze al snel door. Alle kinderen hebben de neiging de stelten recht vóór zich beet te pakken en dat gaat niet. Daar maakt ze dan ook grapjes over door overdreven voor te doen hoe je dan gaat vallen. Ze moeten er allemaal om lachen. De kunst van stelten is vóór de stokken het kippenvleugel-effect van chicken-to-night, maar dan met je handen naar beneden en je duimen voor. En dat valt niet mee voor kleuters. Trouwens om het duidelijk onder woorden te brengen ook niet.

Op de dagen dat juf Jedermann bij de kleuters werkt, lijkt het of ze buiten niets anders meer doet dan doorzetters helpen opstappen en in evenwicht houden. Net als bij ‘leren fietsen’, maar nu zijn het er zo’n  stuk of 15 die het willen oefenen. Er lijkt geen einde aan de rij kinderen te komen, want als ze eenmaal stelten, zijn ze niet meer te stoppen. Het rondje dat ze mogen lopen tot de volgende aan de beurt is, wordt slinks steeds groter gemaakt door er af en toe stiekem nog wat loopfiguren aan toe te voegen zodat het extra lang duurt en de tijd rekken ze door ergens een praatje te blijven maken. De meeste jongens hebben het al opgegeven, die zijn al weer aan het voetballen.

Eindelijk is Milou nog als enige over. Het stelten gaat haar goed af, zelfs op de twee hoogste voetsteunen banjert ze over het schoolplein. Dat doet niemand haar na! Ze krijgt alleen die ‘kippenvleugel’-handgreep maar niet voor elkaar en daar baalt ze van. Eigenwijs en koppig als ze is, wil ze niet opgeven. Maar Juf Jedermann wordt gelukkig overbodig, want de schuchtere schaduw van Milou, Debbie, helpt haar met eindeloos geduld. De rust is weergekeerd.

Na enkele weken, als de speelmaterialen uitgedeeld zijn, klinkt er een stemmetje naast haar: ‘Juffie’. Dat moet Debbie zijn, ze is de enige die haar zo noemt. ‘Milou heb een verrassing voor je. Effe je ogen dicht, ik let wel op de kinderen.’ Prachtig! De juf knijpt gehoorzaam haar ogen dicht en Debbie houdt voor alle zekerheid ook nog eens haar beide handen voor de ogen van de juf. Ze hoort geklos dichterbij komen. Het zal toch niet ….. Dan mag ze haar ogen opendoen en ze kijkt recht in de ogen van Milou. ‘Nu kan ik het ook! Zelf geleerd.’, zegt ze trots. Juf Jedermann is stomverbaasd, want Milou stapt rond door de stelten recht voor zich vast te houden. Bij elke stap trekt ze de ene stelt naar zich toe en duwt de andere van zich af. Iets waarvan zij ten stelligste  heeft beweerd dat het niet mogelijk is. ‘Nu ga ik het op de hoogste proberen. Kom je mee, Deb?’ Milou loopt verder op de stelten en ‘Deb’ huppelt er vrolijk achteraan. Als de juf van haar verbazing bekomen is, roept ze nog: ‘Ga je dan in het circus werken of zo?’ Maar ze horen haar al niet meer. Ze hebben een nieuw doel en daar zijn ze voorlopig nog wel even mee bezig. Eigenwijze Milou leert het op haar eigen wijze.