Het
clowneske gedrag van een van de jongens valt meteen op nog voor de school
begonnen is. En de ris na-apende kleuterjongetjes niet te vergeten, want
jongens heeft ze in overvloed. Uit beide kleutergroepen zijn de rustigste en
intelligentste kinderen gehaald en vormen een 2/3-combinatie. Juf Jedermann
valt in bij de kleuters die zijn overgebleven. Wordt het een dag corrigeren?
Daar heeft ze echt geen zin in met dat warme weer.
‘Menno,
pak jij je stoel eens even voor mij, alsjeblieft?’, vraagt ze vriendelijk als
zelfs in de kring zitten al gepaard is gegaan met minutenlang oponthoud.
Verbaasd
komt hij met zijn stoel naar haar toe. Ze zet hem voor zich neer, want ja,
naast haar zitten natuurlijk de hulpjes, die wijken geen centimeter.
‘Ga
maar even zitten’, zegt ze.
Verbouwereerd
en overdonderd laat hij zich op de stoel voor haar zakken. Als hij zit
fluistert ze hem in zijn oor: ‘Ik heb je hulp even nodig, ik geloof dat er wat
drukteschoppers in de kring zitten, dat kunnen we niet hebben hè?’ Het is een
oude truc, ze hoopt dat hij werkt.
Hij
zit meteen in zijn rol. IJverig schudt hij nee. Hij fluistert wat terug en
staat meteen op scherp.
Regelmatig waarschuwt hij haar.
Een mooie manier om hem duidelijk te maken wat kan en wat niet kan. Voor ze er
erg in heeft, loopt het gesmeerd. De drukteschoppers passen zich aan de rust aan
die hij uitstraalt. Of misschien is het door zijn niets ontziende ogen, want
Menno is nog strenger dan zij.
Aan
het eind van de dag gaan ze nog even in de kring. Gezellig samen afsluiten en
tot rust komen. Menno heeft automatisch zijn stoel al voor haar neergezet. Ze
vertelt een verhaaltje, ze zingen een liedje en dan is het tijd. Als hij als
laatste op wil staan, fluistert ze in zijn oor: ‘Weet je dat ik je hartstikke
lief vind?’
Geen
loos compliment, ze meent het nog ook.
Hij
draait zich om en zegt doodleuk: ‘Dat weet ik.’
Het
komt er zo nuchter uit, dat ze haar best moet doen om niet in de lach te
schieten.
