Juf Jedermann Blogs Met Passie

‘Ik heb geen papa meer, aan wie moet ik het cadeautje geven?’, fluistert Elleke in haar oor, het huilen staat haar nader dan het lachen. Juf Jedermanns allereerste Vaderdag met haar eigen klas, levert al meteen een flinke ‘kater’ op. Ze heeft zich nooit gerealiseerd dat die dag niet voor ieder kind een feest is. ‘Vaderdag en Moederdag kunnen wreed zijn voor sommige kinderen.’, verzucht ze in een tijd dat het woord ‘wreed’ nog maar één betekenis heeft. Haar collega’s kijken haar stomverbaasd aan. ‘Hoe kom je daar nou bij?’, vraagt de directeur, een rustige man die zijn pensioen al nadert en dus al veel heeft meegemaakt. Ze vertelt over Elleke. ‘Wat heb je geantwoord?’ ‘Ik zei het eerste dat in me opkwam: Je zou het aan mama kunnen geven. Die is nu eigenlijk een beetje mama en papa tegelijk.  En dan geef je haar meteen een dikke knuffel, want zij zal wel net zo verdrietig zijn als jij.’  Ze ziet haar collega’s bedachtzaam knikken. Elleke en vele andere kinderen moeten dit ieder jaar weer meemaken en dat is inderdaad best wel wreed.

Jaren later is het aantal ‘wrede’ situaties flink uitgebreid. Ze heeft een gevangenisvader, een vader als schipper,  gescheiden vaders en twee moeders in één gezin de revue zien passeren. Bevriende collega’s op andere scholen praten ook nog over  BOM-moeders en twee vaders per gezin en desondanks bestaat Vaderdag nog steeds.

Elise gedraagt zich ronduit verschrikkelijk. Juf Jedermann ziet zich genoodzaakt eens met haar te praten, want er is duidelijk wat mis. ‘Elise, wacht je zo even? Ik wil eens met je praten.’ Tijdens het gesprek kan ze niet uitleggen wat er thuis nou precies aan de hand is, maar ze is helemaal van streek. ‘Mijn papa gaat weg en dat wil ik niet.’ Van haar moeder hoort juf Jedermann wat er gebeurd is. Haar man is ontslagen en heeft de rekeningen niet betaald. Hij is helaas vergeten zijn vrouw hiervan op de hoogte te brengen. Nu staan ze allemaal op straat en wil hij scheiden om het gezin buiten de problemen te houden. Ze heeft gepraat als Brugman, maar hij is er nog steeds niet van overtuigd dat dit geen oplossing is. Elise en haar moeder zijn vastbesloten zich er niet bij neer te leggen. Elise is van de ene dag op de andere dag omgeslagen van niet makkelijk naar heel moeilijk. Haar moeder is vastbesloten mee te helpen met het afbetalen van de schuld en heeft al snel een baantje gevonden. Juf Jedermann zucht. Voor haar is er weer een probleem bijgekomen.  

Het vaderdagcadeautje is klaar en ze gaan het straks zelf inpakken in cadeaupapier en krullint. De computerjuf en de knutseljuf – allebei vriendinnen van juf Jedermann –komen helpen. ´Weet je wat leuk zou zijn?’, zegt juf Jedermann. ‘Als jullie allemaal aan je papa een brief schrijven. Er mag ook een tekening bij.’ Het gezicht van Elise klaart op. Ze gaat meteen aan het werk , maakt een tekening van zichzelf, haar moeder en haar kleine zusje op de bekende Elise manier, slordig, snel en treffend. Haar vader staat apart. Ze staan alle drie zó verdrietig te huilen. In de haar kenmerkende hanenpoten heeft ze erbij geschreven: pappa, waneer kom je weer bij ons trug? Vol zelfvertrouwen zegt ze: ‘Ik blijf doorgaan met vragen tot hij weer bij ons komt.’

Niet alleen op juf Jedermann  en haar vriendinnen maakt het briefje indruk, ook op ´papa´. Ineens realiseert hij zich wat hij zijn gezin aandoet door te vertrekken. Dat is de bedoeling niet. Hij blijft! Elise komt het haar stralend vertellen. ‘ Voorlopig kunnen we geen dure cadeaus kopen, want we moeten heel zuinig zijn. Maar dat geeft niets. Ik heb liever een papa, dan een duur cadeau’. Zo ontdekt juf Jedermann de modernere betekenis van het woord ‘wreed’. Als jouw briefje ervoor zorgt dat je papa weer terugkomt op Vaderdag, is die dag inderdaad ‘vet, cool, gaaf, geweldig, steengoed’.